შენ არ იცი ხვარაზმშასი საქმროდ ჩემად მოყვანება?!
შენ ჯდომილხარ სავაზიროდ, შენი რთულა ამას ნება,
შენ გასტეხე ფიცი ჩემი, სიმტკიცე და იგი მცნება,
ღმერთმან ქმნა და დაგირჩინა ცუდად შენი ხელოვნება!

გახსოვს, ოდეს “ჰაჲ-ჰაჲ-ს” ზმიდი, ცრემლნი შენნი ველთა ჰბანდეს,
მკურნალნი და დასტაქარნი წამალსა-ყე მოგიტანდეს?
მამაცისა სიცრუვეთა, ნეტარ, სხვანი რამცა ჰგვანდეს!
რათგან დამთმე, მეცა დაგთმობ, ვინძი უფრო დაზიანდეს!

ამას ვბრძანებ: ვინცა გინდა ეპატრონოს ინდოეთსა,
ეგრეც მე მაქვს პატრონობა, უგზოს ვლიდენ, თუნდა გზეთსა!
ეგე აგრე არ იქმნების, წა, მომცთარ ხარ მოსაცეთსა,
აზრნი შენნი შენვე გგვანან, მტყუანსა და შენ აგეთსა!

ცოცხალ ვიყო, შენ ინდოეთს, ღმერთო, ხანი ვერა დაჰყო!
თუ ეცადო დაყოფასა, ხორცთა შენთა სული გაჰყო!
სხვა ჩემებრი ვერა ჰპოვო, ცათამდისცა ხელი აჰყო!”
ესე სიტყვა დაასრულა, ყმა ატირდა, სულთქვნა, აჰ-ყო.

თქვა: “რა მესმა ესე მისგან, მეიმედა მეტის-მეტად,
კვლა მიეცა თვალთა ძალი მის ნათლისა ეგრე ჭვრეტად.
აწ დავკარგე; რად არ გიკვირს, რად ცოცხალ ვარ, რად ვარ რეტად?
ვაჲ, სოფელი უხანოო, რად ჰზი სისხლთა ჩემთა ხვრეტად?

შევჰხედენ, ვნახე სასთუნალ მუსაფი გაშლით მდებარე,
ავიღე, ავდეგ მე ღმრთისა და მერმე მათი მქებარე,
ვჰკადრე, თუ: “მზეო, დაგიწვავ, ჩემიცა დაწვი მზე ბარე,
რათგან არ მომკლავ, პასუხი ერთაი გკადრო მე ბარე.

რომე გკადრებ, ესე სიტყვა აწ თუ ცუდად ნალიქნია,
ცამცა მრისხავს, მზისა შუქნი ყოლა ჩემთვის ნუ შუქნია!
თუ მაღირსებ გაკითხვასა, ავი არა არ მიქმნია”.
მან მიბრძანა: “რაცა იცი, თქვიო!”, თავი დამიქნია.

¿No sabes que el príncipe de Jorasán va a venir para desposarme?
Estuviste en el consejo de visires, y diste tu aprobación al matrimonio.
Has roto el juramento que me hiciste, ya no hay lealtad ni compromiso.
¡A Dios pido poder para hacerte pagar con creces tus viles artificios!

¿Te acuerdas de cuando suspirabas bañando de lágrimas los campos,
y físicos y cirujanos venían a traerte sus remedios?
¿Ha habido sobre la tierra mentira de hombre comparable a ésta?
Me has traicionado y reniego de ti, pero veremos quién lo sufrirá.

Esto te digo: nada importa quien reinará sobre las Indias, te lo aseguro,
por rectos caminos o senderos torcidos, yo también he de reinar.
¡Lo que deseas no ocurrirá! Te has enzarzado en tu propio error.
Tus pensamientos se te parecen, y son, como tú, pérfidos.

Mientras yo viva, por Dios que no habrás de permanecer en las Indias.
Si intentas quedarte aquí, tu alma será separada del cuerpo.
Podrás recorrer el mundo entero, pero nunca encontrarás otra como yo”.
Tras decir aquellas palabras el Caballero dijo llorando: “¡Ay de mí!”.

Tariel prosiguió: “Al escuchar la causa de su cólera, sentí renacer la esperanza;
de nuevo la fuerza regresó a mis ojos para contemplar su luz.
Ahora la he perdido, no te extrañes si divago y enloquezco.
¡Oh, mundo fugaz y engañoso!, ¿por qué no vienes ya a beber mi sangre?

Miré y vi a su lado, sobre un atril, un Corán que permanecía abierto.
Me levanté, tomé el libro y le rogué primero a Dios y luego a ella.
“Oh, sol”, le dije, “me has quemado y en verdad mi sol se ha puesto.
Pues me dejas vivir, me atreveré a darte una explicación.

Si las palabras que te dije son palabras engañosas y falsas,
puede el Cielo descargar su cólera sobre mí y el sol fulminarme con sus rayos.
Si tú me consideras merecedor de ser juzgado, he de decirte que no lo soy”.
Ella contestó volviendo su rostro hacia mí: “¿Qué sabes? ¡Habla!”.

კვლაცა ვჰკადრე: “მე თუ, მზეო, შენთვის ფიცი გამეტეხოს,
ღმერთმან აწვე რისხვა მისი ზეცით ჩემთვის გაამეხოს!
ვისი გინდა უშენოსა პირი მემზოს, ტანი მეხოს,
მაშა მაშინ რაგვარ დავრჩე, რა ლახვარი გულსა მეხოს!

მე მეფეთა დარბაზს მიხმეს, შექმნეს დიდი ვაზირობა.
მათ წინასვე დაეპირა იმა ყმისა შენი ქმრობა.
დამეშალა, ვერ დავშლიდი, დამრჩებოდა უმეცრობა;
თავსა ვუთხარ: “მიემოწმე, ჟამად გიჯობს გულმაგრობა”.

მემცა დაშლა ვითა ვჰკადრე, რათგან იგი ვერ მიმხვდარა!
არ იტყვის, თუ: ” ინდოეთი უპატრონოდ არ მომხდარა?
ტარიელ არს მემამულე, სხვასა ჰმართებს არვის არა!
ვის მოიყვანს, არა ვიცი, ანუ იგი ვინ მომცდარა?

ვთქვი: “ამითა ვეღარას ვიქმ, ღონე სხვა რა მოვიგვარო”;
თავსა ვუთხარ: “ნუ მოგიცავ, გონებაო მრავალ-გვარო!”
მედვა გული მხეცისაებრ, ათასჯერცა მინდორს ვარო,
ვისმცა მივეც თავი შენი, შენვე რადმე არ წამგვარო?!”

სულთა ვჰყიდდი გულისათვის, კოშკი ამად გამებაზრა;
იგი წვიმა და-რე-ნელდა, რომე პირველ ვარდი აზრა;
ვნახე, ძოწსა მარგალიტი გარე ტურფად მოემაზრა.
მიბრძანა, თუ: “ეგე საქმე მემცა მართლად რად მეაზრა?!

არ დავიჯერებ მე შენსა ღალატსა, ორგულობასა,
უარის ქმნასა ღმრთისასა, ამისთვის არ მადლობასა;
იაჯდი თავსა ჩემსა და მორჭმით ინდოეთს ფლობასა!
მე და შენ დავსხდეთ ხელმწიფედ, სჯობს ყოვლსა სიძე-სძლობასა”.

მე ღმრთისაებრად მომიტკბა გამწყრალი, გამქისებული,
ანუ მზე იყო ქვეყანად, ან მთვარე პირ-გავსებული;
ახლოს დამისვა, მაღირსა აქამდის არ-ღირსებული;
მეუბნებოდა, დამივსო ცეცხლი ამითა გზებული.

De nuevo me atreví a decir: “Si yo, oh sol, he roto el juramento que te hice
que Dios muestre al punto su cólera lanzando contra mí sus rayos desde el Cielo.
¿Quién, excepto tú, tiene para mí un rostro como el sol y la elegancia de un árbol?
Así que, ¿cómo puedo seguir vivo si una lanza ha atravesado mi corazón?

Fui llamado a la corte por los reyes para asistir al gran consejo de visires,
pero ya de antemano tenían decidido darte por esposa al persa.
Si me hubiera opuesto, habría sido inútil y me hubiera comportado como un estúpido,
y entonces me dije: “Consiente por ahora, aunque sea amargo violentar así tu corazón”.

Yo no podía oponerme porque tampoco podía descubrirme,
porque ellos no saben que las Indias no van a permanecer sin amo.
Yo soy el único dueño y ningún otro puede aspirar a ese derecho.
No sabía que habían mandado llamar al persa, pero pronto sabrá de su error.

Me dije: “No puedo hacer nada aquí pero hallaré otro modo de resolverlo;
no te dejes dominar ahora por una turba de pensamientos confusos”,
aunque mi corazón era como una fiera corriendo desesperada por los bosques,
¿Crees que te daría a otro hombre? ¿Me entregaría yo a cualquier otra?

Para salvar el corazón te he vendido el alma, convertido en mercado la más alta torre”.
Ahora aquella nieve que había helado la rosa se disolvía en lluvia dulcemente.
Vi brillo de perlas resplandeciendo entre la dulce envoltura de sus labios de coral.
Me contestó: “No sé por qué, pero creo que juzgarte ya no sería justo.

Ahora no puedo creer que seas un traidor, felón y desleal,
ni un renegado de Dios que rehúsa recibir su gracia.
Si deseas tomar mi corazón, reinar con dicha sobre las Indias,
los dos juntos subiremos al trono, no habrá nupcias más aconsejables”.

Mudadas su cólera y su furia, ahora se mostraba amable conmigo.
Era como un sol en la tierra o la luna en su plenitud.
Me hizo sentar junto a ella, me acarició; nada de aquello merecía yo.
Conversó conmigo extinguiendo así el fuego que me había torturado.

მიბრძანა, თუ: “გონიერი ხამს აროდეს არ აჩქარდეს,
რაცა სჯობდეს, მოაგვაროს, საწუთროსა დაუწყნარდეს;
თუ სასიძო არ მოუშვა, ვა თუ მეფე გაგიმწარდეს,
შენ და ისი წაიკიდნეთ, ინდოეთი გარდაქარდეს!

კვლა თუ სიძე შემოუშვა, მე შემირთოს, იყოს ასდენ,
ერთმანერთსა გავეყარნეთ, ძოწეულნი გაგვიფლასდენ,
მათ მორჭმულთა მოივლინონ, ჩვენ პატიჟნი გაგვიასდენ,
ესე ამბად არ ეგების, რომე სპარსნი გაგვიხასდენ”.

მე ვჰკადრე: “ღმერთმან აშოროს მას ყმასა შენი ქმარობა!
რა შემოვიდენ ინდოეთს, შევიგნა მათი გვარობა,
ვუჩვენო ჩემი ძალ-გული და ჩემი მეომარობა:
ასრე დავხოცნე, შეეძლოს აღარა, არ, სახმარობა!”

მიბრძანა, თუ: “ხამს დიაცი დიაცურად, საქმე-დედლად,
დიდსა სისხლსა ვერ შეგაქმნევ, ვერ ვიქმნები შუა კედლად:
რა მოვიდეს სიძე, მოკალ მისთა სპათა აუწყვედლად.
ქმნა მართლისა სამართლისა ხესა შეიქმს ხმელსა ნედლად.

ასრე ქმენ, ჩემო ლომო და მჯობო ყოველთა გმირთაო,
მოპარვით მოკალ სასიძო, ლაშქართა ნუ მოირთაო,
მისთა სპათაცა ნუ დაჰხოც, ზროხათა ვითა, ვირთაო, –
დიადი სისხლი უბრალო კაცმანმცა ვით იტვირთაო?

იგი რა მოჰკლა, ეუბენ პატრონსა, ჩემსა მამასა,
ჰკადრე, თუ: “სპარსთა ვერა ვიქმ ინდოეთისა ჭამასა,
ჩემია მკვიდრი მამული, არ მივსცემ არცა დრამასა,
არ დამეხსნები, გაგიხდი ქალაქსა ვითა ტრამასა!”

ჩემი ყოლა ნურა გინდა – სიყვარული, ნუცა ნდომა,
ამით უფრო მოგეცემის სამართლისა შენ მოხდომა;
ქმნას მეფემან ყელ-მოტეხით შემოხვეწა, შემოკვდომა,
ხელთა მოგცემს თავსა ჩემსა, შეგვფერობდეს ერთგან სხდომა”.

Me dijo que el hombre sabio nunca se precipita,
hace lo que conviene, conserva la calma ante el Destino:
“El rey se enfurecerá contigo si no sufres que el pretendiente venga;
aunque si buscas querella con él, el viento de la guerra arrasará la India.

Pero si consientes en que venga el príncipe y permites el desposorio,
será el fin, viviremos separados, nuestras bellas vestiduras serán de luto.
Ellos estarán llenos de alegría mientras nuestro dolor se multiplica por millares.
No, que nadie pueda decir que el Persa marca el rumbo en nuestra corte”.

Yo le respondí: “El Cielo no permitirá que ese joven sea tu esposo.
En cuanto atraviesen las fronteras y yo conozca su situación,
le demostraré mi valor y la bravura de mi corazón en el combate.
Los aniquilaré de tal manera que ni siquiera podrán contarlo”.

Me contestó: “Una mujer debe siempre actuar como conviene a su naturaleza.
No quiero ser causa de la discordia y de tanto derramamiento de sangre.
Cuando lleguen, mata al pretendiente, pero no toques su ejército.
Incluso el árbol seco se reaviva con hojas verdes cuando hay justicia.

Haz lo que te digo, mi león, tú que aventajas a todos los caballeros.
No toques a sus soldados. Ultímalo a él solo y secretamente.
No los extermines como a un rebaño de asnos o de bueyes.
¿Qué hombre puede soportar sobre sí el peso de la sangre inocente?

Cuando hayas acabado con él, busca a mi padre, tu señor, y dile:
No puedo tolerar que la India sea comida de los persas,
es mi herencia y no consentiré ser desposeído de lo que me pertenece.
Si no te avienes a lo que te digo, haré un desierto de esta ciudad.

No digas palabra de que quieres mi amor ni de que me deseas,
pues así la honorabilidad de tu demanda parecerá mayor.
Seguro que mi padre vendrá a suplicarte y se plegará a ti,
me pondrá en tus manos y juntos podremos reinar sobre el país”.