არაბთა მეფე მასპინძლობს, იქმს ოდენ არიფობასა,
ზოგჯერ მათ ახლავს, ზოგჯერ მათ, არ იხმობს ხელმწიფობასა,
გასცემს და უქებს ყველაი უხვობა-იეფობასა,
ფრიდონ ზის ახლოს ავთანდილს, ჩვეული თვით მეფობასა.

მეფესა ქმრითურთ პატივი ჰქონდა ინდოთა ქალისა,
სიყვარული და ჩუქება, ვით სიძისა და სძალისა;
რომე სძღვნა, არა ეგების თქმა არცა ნაათალისა, –
თვითო სკიპტრა და პორფირი და გვირგვინები თვალისა.

კვლა უძღვნა ძღვენი ორთავე, მსგავსი მათისა ბედისა,
ათასი თვალი, ნაშობი რომანულისა დედისა,
კვლა მარგალიტი ათასი, მართ ვითა კვერცხი ტრედისა,
ათასი ცხენი ტაიჭი, სიდიდით მსგავსი ქედისა.

ფრიდონს უძღვნა ცხრა ტაბაკი მარგალიტი თავ-შედგმული,
ცხრა ტაიჭი, ძვირფასისა უნაგრითა შეკაზმული.
ინდოთ მეფე თაყვანსა სცემს ლაღი, ბრძენი, არ მახმული,
მადლი ჰკადრა ფხიზელურად, თუცა იყო ღვინო-სმული.

რას ვაგრძელებდე? გარდახდეს დღენი ერთისა თვისანი.
თამაშობდიან, არ იყვნეს ყოლა გაყრანი სმისანი.
ტარიელს სძღვნიან უცხონი თვალნი ლალისა ქვისანი,
ათ ყოვლთა მათნი ელვანი ჰფარვენ მართ ვითა მზისანი.

ტარიელ ჰგვანდის ვარდსა და იყვის ფიფქისა მოველად,
ავთანდილ როსტანს წინაშე გაგზავნა დასათხოველად,
შესთვალა: “შენი სიახლე კმა ჩემად ლხინად ყოველად,
მტერთა აქვს ჩემი სამეფო, ვიცი მუნ შიგან მძოველად.

უცებნი მოსრნის მცოდნელთა ცოდნამან, ხელოვნებამან.
ვეჭვ, მოგცეს თქვენცა დაღრეჯა ჩემმან რასაცა ვნებამან;
წავიდე, ავი არ მიყოს მე აქა დაყოვნებამან,
ადრე კვლა გნახნე მორჭმულნი, ინებოს ღმრთისა ნებამან”.

Der Araberkönig, gastlich, mit der Welt auf gutem Fuße,
saß bald hier, bald dort, leutselig, demutsvoll als wie zur Buße;
die von ihm Beschenkten ehrten dankbar ihn mit lautem Gruße.
Und Phridon genoß zuseiten Awthandils der schönen Muße.

Rostewan ist der Prinzessin Indiens hold und dem Gemahl,
legt ihr tausend Angebinde auf den Tisch beim Hochzeitsmahl:
Schaugepränge – schildern könnt ich nicht ein Zehntel ihrer Zahl,
Purpur, Diademe, Szepter von erstaunlichem Gestrahl!

Diese Gaben an die Gäste waren licht wie deren Los:
Amethyste, wie die Eier der Romagna-Hühner groß,
Karneole und Smaragde rollten Nestan auf den Schoß;
draußen stampften, mächtigen Wuchses, edle Hengste tadellos.

Neun verzierte Schüsseln voller Perlen brachte man Phridon,
neun geschirrte Renner, jeder Sattel fast ein Fürstenthron.
Der weltweise Herrscher Indiens sprach in huldigendem Ton,
unbeirrt (dem Trunk zum Trotze) schloß er seinen Danksermon.

Kurz und gut: die Lustbarkeiten füllten einen ganzen Mond;
von Musik und Süßwein taumelt, wer dem Festmahl beigewohnt.
Tariel wurde für sein Beisein mit Rubinen reich belohnt,
Steinen, deren Blutgefunkel wohltut und das Auge schont.

Tariel glich der Blüte, welche Silber in die Lüfte staubt;
ließ durch Awthandil erbitten: Abschied sei ihm nun erlaubt.
„Rostewan, nur Glück erfüllt mich, sah ich doch dein würdig Haupt!
Doch mein Indien darbt, von Feinden unterjocht und ausgeraubt.

Meiner Kriegskunst ziemt es, jene Narren zur Vernunft zu bringen;
und mich dünkt, gar sehr bekümmert wärst du über mein Mißlingen.
Eile tut hier not; aus Säumnis könnte mir Verlust entspringen.
So Gott will, wird bald ein froher Tag mich zu euch wiederbringen.“

როსტევან ჰკადრა: “მეფეო, რად ხართ რასაცა რიდითა?
რაცა გიჯობდეს, იქმოდით, გასჭვრეტდით, გაიცდიდითა,
ავთანდილ თანა წამოგყვეს, წადით ლაშქრითა დიდითა,
თქვენთა მტერთა და ორგულთა დაჰფრეწდით, და-ცა-სჭრიდითა”.

ავთანდილ უთხრა ტარიელს ესე სიტყვები ორები.
მან უთხრა: “აგრე ნუ უბნობ, შეცევ ბროლისა ყორები,
ახალ შერთულსა მთვარესა, მზეო, ვით მოეშორები?”
ავთანდილ უთხრა: “მაგითა შენგან არ მოვიღორები”.

არ დია გინდა დამაგდო, წახვიდე ჩემად მზრახავად!
ცოლი უყვარსო, გამწირა, იყო ამიხად მსახავად;
მე დავრჩე შენი გაყრილი თავისა მევაგლახავად?
კაცსა მოყვრისა გაწირვა, ახ, მოუხდების, ახ, ავად!”

ტარიელს უგავს სიცილი ბროლისა ვარდთა ფრქვევასა;
უბრძანა: “ვიტყვი უშენოდ შენისა უფრო მე ვასა;
რათგან გწადიან, წამომყევ, დამწამებ ნურას თნევასა”.
ავთანდილ ბრძანებს ლაშქართა ყოვლგნით მის თანა წვევასა.

შეყარნა სპანი არაბეთს, აღარა ხანსა ზმულია,
კაცი ოთხმოცი ათასი, ყველაი დაკაზმულია.
კაცსა და ცხენსა ემოსა აბჯარი ხვარაზმულია.
არაბთა მეფე მათითა გაყრითა ნავღელ-ჭმულია.

ერთმანერთისა გაყრილნი ქალნი ორნივე, დობილნი,
ერთმანერთისა დად-ფიცნი, სიტყვისა გამონდობილნი,
მკერდითა მკერდსა შეკრულნი, ყელითა გარდაჭდობილნი,
ტიროდეს; მათთა მჭვრეტელთა გულნი-მცა ესხნეს წთობილნი.

მთვარე ცისკრისა ვარსკვლავსა რა თანა-შეესწოროსა,
ორნივე სწორად ნათობენ, მოჰშორდეს, მოეშოროსა;
არა თუ იგი მოჰშორდეს, მართ ცამან მოაშოროსა,
მათად საჭვრეტლად მჭვრეტელმან ხამს, თავი იქედგოროსა.

Rostewan versetzte: „Hoher Fürst, sei frei und unbefangen!
Tu, was Vorteil bringt, und diene klug den eignen Kronbelangen.
Awthandil soll dich begleiten, gilt’s ein kriegrisch Unterfangen.
Widersacher und Verräter zwing, vor deinem Hieb zu bangen!“

Awthandil gab Tariel freundlich dieses Königswort zu wissen.
Tariel drauf: „O Perlenreihen, schließt euch, seid nicht wortbeflissen!
Könntest du, o Mond, die Sonne, kaum gewonnen, wieder missen?“
Awthandil drauf: „Nie betörst du, o Verführer, mein Gewissen!

Würdest, mich verlassend, diesen Vorwurf wider mich erheben:
‚Welch ein Schwurfreund! Hat den Vorzug seiner süßen Frau gegeben.‘
Ich Beklagenswerter bliebe von dir abgetrennt fürs Leben.
Einen Freund im Stich zu lassen – solche Schuld wird nie vergeben.“

Tariels Lachen glich Kristallen, drauf wir Rosenblätter streuen.
„Selber müßte mich die Trennung“, sprach er, „schmerzen und gereuen.
Da du’s wünschst, komm mit. Kein Schmeichler bin ich, den Kratzfüße freuen.“
Awthandil ließ seine Truppen sammeln, die allzeit getreuen.

Er befahl: „Zum Feldzug rüstet, mannhafte Araberscharen!“
Stellte achtzigtausend Reiter, welche schwerbewaffnet waren;
Mann und Roß in blanken Panzern (echt Choresmer Schmiedewaren).
Rostewan vernahm mit fahlem Antlitz ihre Marschfanfaren.

Die Prinzessinnen, beim Abschied, feuchten Auges, küßten sich;
heiße Schwüre und Gelübde tauschten sie geschwisterlich;
Brust an Brust und Hals an Halse lehnten sie: „O denk an mich!“
Jedem, der sie so erblickte, gab’s im Herzen einen Stich.

Mond und Morgenstern – sie leuchten, sich begegnend, gleichen Lichts;
doch der Sphären stummer Umlauf trennt sie strengen Angesichts;
unerbittlich kreist der Himmel, seine Walzen hindert nichts.
Nur von Berghöhn noch erblickst du jene, zögernden Verzichts.

მათთავე სახედ, რომელსა ესენი დაუბადიან,
იგივე გაჰყრის, სიშორე არა თუ ნებით სწადიან,
ვარდსა სწებვენ და აპობენ, ტირან და ცრემლნი ჩასდიან.
მათთა გამყრელთა ყოველთა სიცოცხლე არ იქადიან.

ნესტან-დარეჯან თქვა: “ნეტა-მც ყოლა არ შეგემცნებოდი, –
მზისა გამყრელი გაყრითა აწ ასრე არ დავდნებოდი.
ამბავსა სცნევდი, მაცნევდი, წიგნითა მეუბნებოდი,
ვითა მე შენთვის დამწვარ ვარ, აგრევ შენ ჩემთვის ჭნებოდი”.

თინათინ უთხრა: “ჰე მზეო, შენთა მჭვრეტელთა ლხინებო,
რად-მცა გაგწირე, თუ ვითა გაყრასა მოვითმინებო!
ღმრთისაგან დღეთა თხოვისა ნაცვლად სიკვდილი ვინებო,
აგრემცა მივი, რაზომსა ცრემლსა მე დავიდინებო!”

კვლა აკოცეს ერთმანერთსა, გაიყარნეს იგი ქალნი;
ქვე დამდგომმან წამავალსა ვერ მოსწყვიდნა ყოლა თვალნი;
იგი იჭვრეტს უკუღმავე, ედებოდეს ამით ალნი.
რომე მწადდეს, ვერ დავწერენ მე სიტყვანი ნაათალნი.

როსტან მათითა გაყრითა ხელთაგან უფრო ხელდების,
ათასჯერ იტყვის ვაგლახსა, არ სულთქმა უერთხელდების,
ცხელი სდის წყარო ცრემლისა, მართ ვითა ქვაბი ცხელდების;
ტარიელ არის დაღრეჯით, ფიფქი ნასდების, თხელდების.

ტარიელს ვარდსა დაუტყლეჟს მეფე ხვევნით და კოცებით;
იტყვის, თუ: “თქვენი სიახლე მიჩს აქამდისცა ოცებით;
რათგან მოგშორდი, დავრჩები პატიჟთა გაასოცებით,
შენგან მოგვეცა სიცოცხლე შენგანვე დავიხოცებით”.

ტარიელ შეჯდა, მეფისა გამყრელი, გამომსალამე;
სრულად ლაშქართა სდიოდა ცრემლი, მინდორთა სალამე:
მზე შენ გლამისო საომრად და თავი შენ მას ალამე.
უბრძანა: “თქვენთვის მტირალსა ყოლ არად მიჩნდეს სალა მე!”

Die zwei Edelfraun, wie jene Himmelslichter, müssen scheiden;
Gott, der sie vereinte, tritt nun zwischen sie und trennt die beiden;
und zwei Rosenmünder müssen, kußentwöhnt, einander meiden.
Wer von Trennung weiß, erkennt schon dieses Lebens Fluch und Leiden.

Nestan spricht: „O hätt ich nimmer dich gekannt, so hold und zart,
bliebe dies versengend heiße Herzeleid mir wohl erspart!
Sendet oft mir Nachricht! Haltet im Gedächtnis mich verwahrt!
Wenn ich um euch leide, sei auch euer Leid von gleicher Art!“

Thinathin drauf: „Sonnenfrohe! dich betrachten war schon Glück.
Nie verläßt dein Bild mich, Süße, bleib ich auch allein zurück;
wie ertrüg ich sonst mein Dasein, sterbend jeden Augenblick!
Soviel Tage, als ich Tränen weine, schenk dir dein Geschick!“

So umarmen sich die beiden Schönen noch ein letztes Mal;
Thinathin folgt mit den Augen der Entschwindenden im Tal!
diese winkt zurück und lächelt, doch im Herzen wühlt die Qual;
tausend Qualen! Worte schildern nicht ein Zehntel von der Zahl.

Rostewan erscheint beim Abschied trüb und wie von irrem Geist,
seufzt und wiederholt nur: „Weh mir!“ Fragen überhört er meist;
Wangen, heiß und tränenrünstig, wie vom Siedetopf gespeist.
Sieh, auch Tariels Augen tauen, starrt sein Blick auch wie vereist.

Tariels Wangenrosen scheinen von des Königs Kuß zerknüllt,
Rostewan umhalst ihn: „Löwe, der im Heldentraume brüllt!
Da du von mir scheidest, bin ich ganz in Traurigkeit gehüllt.
Hast mich erst mit höchster Wonne, dann mit tiefstem Gram erfüllt.“

Tariel springt aufs Roß, dem König Abschied winkend, sprengt von dannen.
Laut im Schmerz des Aufbruchs rufen Krieger an den Kampfgespannen:
„Dir entgegen rollt die Sonne, Tariel, du weißt sie zu bannen!“
Er drauf: „Saloman, dem Dulder, komm ich gleich, ihr braven Mannen.“