შენ მინდორს გნახეთ გაჭრილი, ჩვენ ზედა გარდგეკიდენით,
პატრონი ჩემი გაგიწყრა, ჩვენ ხაფად წაგეკიდენით,
გიხმეთ, არ მოხვე, ლაშქარნი უკანა გამოგკიდენით,
შენ ველნი წითლად შეჰღებენ სრულად სისხლისა კი დენით.

ყველაკასა მათრახითა თავი უხრმლოდ გარდაჰკვეთეთ.
მეფე შეჯდა, დაგვეკარგე, კვალი შენი ვერ მოვკვეთეთ,
ვითა ქაჯი დაგვემალე, მონებიცა დავაფეთეთ,
ამან უფრო დაგვაშმაგნა, თავი სრულად გავაშეთეთ.

ჭმუნვა შეექმნა, თქვენც იცით, ხელმწიფე ნებიერია.
მოგნახეს, გძებნეს ყოველგან, მათ რუკა დაუწერია,
ვერ ნახეს შენი მნახავი ვერცა ყმა, ვერცა ბერია;
აწ გამომგზავნა, რომელსა ვერ მზე ჰგავს, ვერ ეთერია.

მიბრძანა: “მიცან ამბავი მის ყმისა წარხდომილისა,
მაშინ ვარ მქმნელი საქმისა, მის შენგან მონდომილისა”.
სამ წლამდის მითხრა დადენა უმისოდ ცრემლთა მილისა.
არ გიკვირს, გავძელ ვერ-ჭვრეტა მისისა მე ღიმილისა?!

აქანამდის მნახავიცა კაცი შენი არ მენახა;
ქურდნი ვნახენ, რომე თქვენთვის სიტყვა რამე გაემკვახა;
მათრახითა ჩამოგეგდო ერთი, მკვდართა დაგესახა;
მათ მასწავლეს, ძმა რომელთა სულ-მობრძავი სამე, გლახ, ა”.

ტარიელსცა აეხსენა ომი მათი მაშინდელი,
იტყვის: “მახსოვს ეგე საქმე, თუცა არის ადრინდელი;
ერთგან გნახენ ნადირობას შენ და შენი მე გამზრდელი;
მით ვტიროდი, მომეგონა მე, გლახ, ჩემი წარმწყმედელი.

რას მაქმნევდით, რად გინდოდი, ერთმანერთსა რითა ვჰგვანდით?
თქვენ მორჭმულნი სთამაშობდით, ჩვენ მტირალნი ღაწვთა ვჰბანდით.
რა მონანი შესაპყრობლად მომწიენით, გაჰგულვანდით,
აწ ვეჭვ, რომე ჩემად ნაცვლად თანა მკვდართა მიიტანდით.

En una ocasión te vimos junto a un arroyo y quisimos aproximarnos,
pero hiciste enojar a mi señor porque desobedeciste sus órdenes;
no respondiste a nuestra llamada y nuestros soldados te persiguieron,
pero tú enrojeciste el campo con la sangre que derramaron.

Sin espada, con una maza hendiste las cabezas de nuestros hombres.
El rey saltó sobre su caballo en tu persecución, pero huiste de nosotros,
desapareciste sin dejar huellas, desvanecido como un Kadji.
Los escuderos quedaron aterrados y furiosos, nosotros paralizados de estupor.

El rey se irritó, ya sabes, todos los monarcas son celosos de su poder.
Muchos hombres te buscaron por todas partes y Otros enviaron cartas,
sin encontrar nunca a nadie, ni viejo ni joven, que te hubiera visto.
Aquella cuya belleza traspasa el sol y el éter me envió en tu busca.

Ella me dijo: “Ve a averiguar noticias de ese sol desaparecido,
y entonces, accediendo a tus ruegos, haré todo lo que deseas”.
Ella me dijo que durante tres años el río de mis lágrimas correría lejos de ella.
¿No te maravilla que pueda soportar la ausencia de su sonrisa?

Hasta ahora no vi ningún mortal que te hubiera conocido.
Pero por suerte encontré a aquellos hombres que te hablaron con rudeza;
abatiste a uno de ellos con tu maza y lo dejaste como un cuerpo inerte.
Aquellos que lloraban a su hermano moribundo me hablaron de ti.”

Tariel recuerda entonces aquel combate del pasado:
“Eso ocurrió hace mucho tiempo, pero lo recuerdo bien;
sí, te recuerdo a ti también, tú y tu señor estabais de caza.
Junto a un arroyo yo lloraba porque, ¡ay! pensaba en mi destructora.

¿Qué queríais? ¿Qué queríais de mí, tan diferente a vosotros?
Estabais alegres y os divertíais, y yo en cambio bañaba de llanto mis mejillas;
entonces lanzasteis vuestros guerreros para que intentaran atraparme.
Creo que en lugar de conmigo vivo, regresaron arrastrando sus muertos.

მოვიხედენ, მომეწია რა პატრონი შენი, ვნახე,
ხელმწიფობით შემებრალნეს, ამად ხელი არ შევახე,
თვალთა წინა გამოგექეც, მეტი არა შევუზრახე.
ჩემი ცხენი უჩინოსა ჰგავს და სხვასმცა რას ვასახე!

კაცმან ვერ ასწრას თვალისა დაფახვა, დაწამწამება,
მას გავექცევი, ვისგანცა ჩემი არა ვცნა ამება;
მათ თურქთა მიღმა გამეგო მე არას არ შეწამება,
ავად ჰშვენოდა მორევნა და ჩემი დათამამება.

აწ ვაშად მოხვე, მეამა ნახვა შენისა პირისა!
ტანად სარო და პირად მზე, მამაცად მსგავსი გმირისა,
გარჯილ ხარ, მაგრა არა ხარ გარდაუხდელი ჭირისა:
ძნელია პოვნა კაცისა ღმრთივ ზეცით განაწირისა!”

ავთანდილ უთხრა: “ვით მაქებ საქები ბრძენთა ენისა?
მაგისად ნაცვლად რამც ვიყავ ღირსი ქებისა თქვენისა!
სახე ხარ მზისა ერთისა, ზეცით მნათისა ზენისა,
რათგან ვერ შეგცვლის პატიჟი ეგზომთა ცრემლთა დენისა.

ამა დღემან დამავიწყა, გული ჩემი ვინ დაბინდა;
დამიგდია სამსახური მისი, იქმნას, რაცა გინდა;
იაგუნდი ეგრეცა სჯობს, ათასჯერმცა მინა მინდა,
შენ გეახლო სიკვდილამდის, ამის მეტი არა მინდა!”

ტარიელ უთხრა: “მე შენი გული აწ მემხურვალების;
მიკვირს, თუ ნაცვლად მაგისად შენ ჩემი რა გევალების!
მაგრა წესია, მიჯნური მიჯნურსა შეებრალების,
შე საყვარელსა გაგყარო, ესე რათ გენაცვალების!

წამოსრულ ხარ ჩემად ძებნად, პატრონისა სამსახურად;
ღმერთმან ქმნა და გიპოვნივარ, შენცა ცდილ ხარ მამაცურად.
მაგრა ჩემსა რა გიამბობს, გამოჭრილ ვარ ასრე თუ რად!
მე თუ ვიტყვი, დამწვავს ცეცხლი ცხელი, შემიქმს ალად, მურად”.

Miré hacia vosotros y vi a tu señor acercarse a mí;
evité levantar mi mano contra él, por respeto a su dignidad real
y desaparecí enseguida de su vista sin dirigirle la palabra.
Mi caballo es como un mago. ¿De qué otro modo podría describirle?

Corre más de prisa que el hombre guiña o parpadea,
y puedo escapar de aquello de lo que no espero nada agradable.
Y en cuanto a los turcos, creo que no fui injusto con ellos.
De lejos ya vi que su audacia y su insolencia les costarían caras.

Pero hoy tú has venido de buen modo, y la visión de tu rostro me regocija.
Eres esbelto como un ciprés, tu rostro es como un sol y pareces un héroe;
conoces el sacrificio, y sabes también lo que es el sufrimiento.
No podrías encontrar otro mortal como yo, tan abandonado del Cielo”.

Avtandil responde: “¿Y me elogias tú, digno de ser ensalzado por las lenguas de los sabios?
¿Qué he podido hacer yo para merecer de t tales alabanzas?
Eres la encarnación de un sol único brillando en su cenit,
a quien ni el dolor ni tantas lágrimas vertidas han podido marchitar.

Este bello día me ha hecho olvidar a aquella que ensombrece mi corazón.
Renuncio desde ahora a su servicio, en adelante se hará lo que tú desees.
Ciertamente el jacinto es más hermoso, aunque yo prefiero mil veces el cristal.
Estaré junto a ti hasta la muerte. Ése es ahora mi único deseo.

Tariel le dice: “El fuego de tu corazón calienta el mío.
¿Qué servicio digno de tu amistad podría yo ofrecerte?
Pero así es la ley: un amante debe sentir piedad de otro,
aunque, ¿cómo podría compensarte yo por la separación de tu bien amada?

Partiste lejos en mi busca con el deseo de servir a tu dama.
Dios te otorgó el encontrarme y te condujiste como un caballero,
pero ¿cómo podría yo ahora contarte por qué vago por estos lugares?
Si te lo cuento, el fuego me consumirá y me convertirá en llama y cenizas.”

ასმათ უთხრა: “ლომო, ცრემლით მაგა ცეცხლსა რა ერგების!
მე ვითა ვთქვა წვევა თქმისა, რათგან ეგრე არ ეგების!
ვხედავ, ესე ხელი ვინმე მოყმე შენთვის წაეგების,
ცნას მიზეზი შენთა წყლულთა, ქმნას რა, ღონეა ეგების.

მეხვეწებოდა, ლამოდა ჩემგან რასამე სმენასა;
ნუ უყოს ღმერთმან, გაძლება მემცა ვით მივეც ენასა!
თუ რას სცნობს, ვეჭობ ამისგან თქვენსა რასამე ლხენასა.
არს უკეთესი, რაცაღა სწადს განგებასა ზენასა”.

ამას დაყმუნდა ტარიელ დამწვარი, დაალებული;
ასმათს უბრძანა: “მას აქათ შენ ხარ ჩემ თანა ხლებული;
რად არა იცი, უწამლო არს ლები ესე ლებული!
კვლა ესე ყმა მწვავს მტირალი, ცრემლითა დავალებული.

კაცმან ვით პოვოს, ღმრთისაგან რაც არა დანაბადია!
მით გული ჩემი სევდამან აწ ასრე დანაბა დია,
კვლა გზასა მიკრავს, მიჭირავს მითქს ბადე დანაბადია;
აწ ხელთა, ნაცვლად ლხინისა, ჩალა მაქვს და ნაბადია.

მაგრა ღმერთმან მოწყალემან მით ცნობითა ერთით მზითა
ორი მისი მოწყალება დღესცა მომცა ამა გზითა:
პირველ, შეჰყრის მოყვარულთა ჩემით რათმე მიზეზითა,
კვლა, ნუთუმცა სრულად დამწვა ცეცხლთა ცხელთა ანაგზითა”.

ყმასა უთხრა: “ვინცა კაცმან ძმა იძმოს, თუ დაცა იდოს,
ხამსო მისთვის სიკვდილსა და ჭირსა თავი არ დაჰრიდოს;
ღმერთმან ერთი რად აცხოვნოს, თუ მეორე არ წაწყმიდოს!
შენ ისმენდი, მე გიამბობ, რაცღა გინდა წამეკიდოს”.

ასმათს უთხრა: “მოდი, მოჯე, თანა წყალი მომიტანე,
დაბნედილსა მაპკურებდი, გული მითა გარდამბანე;
მკვდარი მნახო, დამიტირე, სულთქვმა გაათანისთანე,
მე სამარე გამითხარე, აქა მიწა მიაკვანე”.

Asmath le dice: “Oh, león, tu llanto no puede apagar esas llamas.
Escúchame, sigue mi consejo, aunque mis palabras aviven tu pena.
Este joven ha puesto al azar su amor y su vida a tu servicio;
cuéntale por qué sufres, su consejo podría aliviarte.

¡Oh, y cómo me ha suplicado que le narrase nuestra historia!
Si Dios te ha concedido este favor, ¿por qué debo hablar yo?
Creo que contar lo pasado puede ser un bien para ti.
Dios es nuestra esperanza y nuestro remedio; Él da el bien y la gracia”,

Tariel se sienta pensativo y silencioso, y entre lágrimas,
dice a Asmath: “Hace ya mucho tiempo que me acompañas,
¿no sabes que no hay remedio para mi herida?
El llanto de este joven renueva mi dolor. Yo soy deudor de sus lágrimas.

¿Cómo un hombre puede encontrar lo que Dios no ha hecho nacer?
Un fuego incandescente tiene mi corazón aniquilado.
Mis caminos están cortados, estoy preso en una red de mallas.
Sobre la tierra no tengo otros bienes que este manto y mi pasión”.

Que el Dios de la misericordia y el Sol Único
me concedan en este día los dos ruegos que le hago:
primero, que los amantes se vean de nuevo reunidos,
y luego, que me consuma entero la brasa ardiente que me rodea”.

Tariel dice a Avtandil: “Quien escoge un hermano o una hermana
no debe escatimar ni vida ni tribulaciones para su salvación.
¿Cómo puede Dios salvar a unos si hace sucumbir a otros?
Ahora escucha, voy a contarte mi historia y cuanto me ha sucedido”.

Tariel dice a Asmath: “Ven a sentarte aquí y prepara agua para mí.
Si me vieras desfallecer, arrójala sobre mi pecho,
y si muero, llora por mí, que no cesen tus suspiros.
Cava mi tumba, y que la tierra sea en este lugar mi lecho”.