ვეფხისტყაოსანი
El caballero en la piel de tigre
ამბვის ცნობა ტარიელისაგან ნესტან-დარეჯანის დაკარგვისა
TARIEL CONOCE LA DESAPARICIÓN DE NESTÁN DAREDJANI
ესე კაცნი გამეგზავნნეს, გონებასა გავეშმაგე.
რომე მისი ვერა მეცნა, ამას უფრო დავედაგე.
მას ზღუდესა გარდავადეგ, მინდორთაკე რომე ვაგე,
მესმა საქმე საშინელი, თუცა თავი ვერ წავაგე.
გამოჩნდეს ორნი ქვეითნი, მე მივეგებე წინა-რე.
ქალი ჰყვა ერთსა მონასა, ვცანცა, თუ მოღმა ვინ არე:
თავ-გაგლეჯილი ასმათი, პირსა სისხლ-ჩამომდინარე,
აღარ მიყივლა ღიმილით, არცაღა გამიცინა-რე.
იგი ვნახე, დავებნივე, გონებანი გამიშმაგნა; .
შორით ვუხმე: “რას შიგან ვართ, ანუ ცეცხლმან რად დაგვდაგნა?”
მან საბრალოდ შემომტირნა, ძლივ სიტყვანი გამოაგნა,
მითხრა: “ღმერთმან სიმგრგვლე ცისა ჩვენთვის რისხვით წამოგრაგნა”.
ახლოს მივე, კვლაცა ვჰკითსე: “რას შიგან ვართ? თქვი მართალი!”
კვლა საბრალოდ ამიტირდა, კვლა მოედვა ამით ალი,
დიდხან სიტყვა ვერა მითხრა, მისთა ჭირთა ნაათალი,
მკერდსა წითლად უღებვიდა სისხლი ღაწვთა ნაწვეთალი.
მერმე მითხრა: “მოგახსენებ, ესე რადმცა დაგიმალე?
მაგრა ვითა გაგახარნე, შენცა აგრე შემიწყალე:
ნუ მაცოცხლებ, ნუ დამარჩენ, შემიხვეწე, შემიბრალე,
დამხსენ ჩემსა საწუთროსა, ღმერთსა შენსა მიავალე!”
მიამბო: “ოდეს სასიძო მოჰკალ და ხმა დაგივარდა,
მეფესა ესმა, აიჭრა, მართ მისგან გასატკივარდა,
შენ დაგიზახნა: “მიხმეთო”, ხმა-მაღლად გახმამყივარდა;
მოგნახეს, შინა ვერ გპოვეს, მით მეფე გამომჩივარდა.
ჰკადრეს: “აქა აღარ არის, კარნი სადმე გაუვლიან”.
მეფე ბრძანებს: “ვიცი, ვიცი, მეტად კარგად შემიგნიან:
მას უყვარდა ქალი ჩემი, სისხლნი ველთა მოუღვრიან,
რა ნახიან ერთმანერთი, არ-შეხედვა ვერ დათმიან.
Envié algunos mensajeros. Mi cabeza ya rondaba el desvarío,
pues no podía saber nada de ella y mi angustia crecía sin cesar.
Para mirar me subía a las murallas desde las que se dominaba la llanura.
Pronto iba a saber la espantosa noticia, y sin embargo no perdí la cabeza.
Percibí dos figuras que venían caminando a mi encuentro.
Parecían un esclavo y una mujer. Al acercarse los reconocí.
Era Asmath con los cabellos sueltos y la sangre corriendo por las mejillas.
No respondió a mi saludo y ni siquiera acertaba a sonreír.
Cuando la vi, comencé a inquietarme, mi cabeza enloquecía.
De lejos le grité: “¿Qué ha sucedido? ¿Qué fuego nos está consumiendo?”.
Entre sollozos lastimeros ella apenas podía articular las palabras necesarias,
y sólo dijo: “La ira de Dios ha lanzado la esfera de los cielos contra nosotros”.
Me acerqué y le grité de nuevo: “¿Qué está ocurriendo? Dime la verdad”.
Sus gemidos daban compasión; de nuevo el fuego la consumía,
y largo rato no pudo pronunciar palabra ni responder a mis preguntas.
La sangre que corría por sus mejillas le teñía de rojo el vestido.
Por fin dijo: “Voy a contártelo, ¿para qué te lo voy a ocultar?
Mira qué noticias te traigo y trátame en consecuencia.
No me dejes vivir más, te lo ruego, ten piedad de mí,
sálvame de mi destino, y cumple la deuda que tienes con Dios.
Después de la muerte del novio, la alarma se extendió por todas partes.
El rey lo supo y saltó como si un golpe lo hubiera herido.
Te mandó llamar y ordenó a gritos que comparecieras ante él,
pero, aunque te buscaron, no te hallaron en tus aposentos. El rey se lamentaba.
Le anunciaron que habías escapado y atravesado ya las puertas.
El rey repetía: “Lo sé, lo sé muy bien, lo comprendo demasiado bien.
Quiere a mi hija, la ama, por eso ha ensangrentado estas tierras.
No atinaban a ocultar sus miradas cuando se veían el uno al otro.