ერთი მონა დასტაქარი მყვა და წყლულნი შეუხვივნა,
ისრის პირნი ამოუხვნა, დაკოდილნი არ ატკივნა.
მერმე ვჰკითხე: “ვინ ხარ, ანუ მკლავმან შენმან ვისგან ივნა?”
საამბობლად დამირიგდა, თავი მისი გაამჩივნა.

პირველ მითხრა: “არა ვიცი, რა ხარ, ანუ რას გამსგავხო?
ანუ ეგრე რამ დაგლია, ანუ პირველ რამ გაგავსო?
რამან შეგქმნა მოყვითანოდ, ვარდ-გიშერი რომე ჰრგავსო?
ღმერთმან მისგან ანთებული სანთელიცა რად დაგავსო?

მულღაზანზარის ქალაქი, ახლოს მე მაქვსო რომელი,
ნურადინ-ფრიდონ სახელ მძეს, მეფე ვარ მუნა მჯდომელი;
ესე საზღვარი ჩემია, სადა ხარ გარდამხდომელი,
ცოტა მაქვს, მაგრა ყოველგნით სიკეთე-მიუწდომელი.

მამის ძმა და მამა-ჩემი პაპამ ჩემმან გაყვნა ოდეს,
ზღვასა შიგან კუნძულია, – ჩემად წილად მას იტყოდეს, –
თვით ბიძასა ჩემსა მიჰხვდა, ვისთა შვილთა აწ დამკოდეს;
მათკენ დარჩა სანადირო, არ მივსცემდი, მომერჩოდეს.

დღეს გამოვე ნადირობას, ზღვისა პირსა ვინადირე,
მუნა გასვლა მომნდომოდა, მით მრეკალი არ ვახშირე;
სპათა ვუთხარ: “მომიცადეთ, მოვიდოდე მეცა ვირე!”
ხუთთა ოდენ ბაზიერთა მეტი არა დავიჭირე.

ნავითა გავე, ზღვისაგან შტო რამე გამოვიდოდა.
არა მოვჰკრეფდი გამყოფთა, ვთქვი, ჩემთა რად დავჰრიდო, და-?
დამეძაბუნნეს, სიმრავლე მე მათი არ გამვიდოდა,
ვნადირობდი და ვიზახდი, ხმა ჩემი არ უდიდოდ-ა.

მართლად იჯავრეს, წუნობა მათი თუ ესრე ხმდა ვითა!
გამომეპარნეს ლაშქარნი, გზანი შემიკრეს ნავითა,
თვით ბიძასძენი ჩემნიცა შესხდეს მათითა თავითა,
ჩემთა გაუხდეს ლაშქართა ომად თავისა მკლავითა.

Uno de mis esclavos era cirujano y vendó su herida cuidadosamente.
Retiró la punta de flecha tan hábilmente que no le hizo sufrir.
Sólo entonces pregunté: “¿Quién eres? ¿Quién ha provocado la herida de tu brazo?”.
El mismo empezó a narrarme su aventura deplorando su mala suerte.

Primero me dijo: “No te conozco ni vi nunca a nadie comparable a ti.
¿Por qué estás triste y languideces como la luna menguante en los cielos?
¿Por qué tu rostro de rosa y azabache palidece como el jazmín?
¿Por qué el Señor ha extinguido la luz con que te iluminaba?

Cerca de aquí está la ciudad de Mulgazanzar, de la que soy dueño.
Mi nombre es Nuradín Pridón, y soy el rey que manda en este territorio.
El lugar en que estamos es la frontera del país que gobierno.
Ciertamente mi reino no es grande, pero hasta su más pequeño rincón es de gran valor.

Mi abuelo dividió sus posesiones entre sus dos hijos, mi padre y mi tío.
En medio del mar hay una isla que él me otorgó en herencia,
pero se apoderó de ella mi tío. Son sus hijos los que acaban de herirme;
son ellos los que cazan allí, aunque no lo he permitido. Por eso me atacaron.

Esta mañana salí de cacería; iba yo recorriendo la orilla
y quise cruzar hasta aquel lugar pues no disponía de muchos batidores.
“Esperad aquí hasta que vuelva”, dije a mis soldados,
y me llevé conmigo sólo a cinco halconeros.

Tomamos un barco; del mar abierto se llega hasta una ensenada.
Procuraba mantener cerca a mis halconeros hasta que me dije a mí mismo:
¿Por qué tomo tantas precauciones contra mi propía gente? Son pocos,
y siempre se muestran tímidos ante mí, así que cacé y no me cuidé de hacerlo en silencio.

Me oyeron al parecer, y debieron creer que pretendía humillarles.
Sus gentes se prepararon en secreto y bloquearon mi camino hasta el barco.
Los propios hijos de mi tío cabalgaban al frente de sus soldados,
y con las armas en la mano se enzarzaron con mi gente.

მათი მესმა, დავინახე ზახილი და ხრმალთა ელვა,
ნავი ვსთხოვე მენავეთა, მით ვიყივლე მე ერთხელ ვა,
ზღვასა შევე, მომეგება მეომარი ვითა ღელვა,
სწადდა, მაგრა ვეღარა ქმნეს ჩემი ზედა წამოქელვა.

კვლა სხვანი დიდნი ლაშქარნი უკანა მომეწეოდეს,
იქით და აქათ მომიხდეს, ერთგნით ვერ მომერეოდეს,
არ მომწურვოდეს წინანი, ზურგით მესროდეს მე ოდეს,
ხრმალსა მივენდევ, გამიტყდა, ისარნი დამელეოდეს.

მომეჯარნეს, ვეღარა ვქმენ, ნავით ცხენი გარდვიხლტუნვე,
ზღვა-ზღვა ცურვით წამოვუვე, ჩემნი მჭვრეტნი გავაცბუნვე;
თანა-მყოლნი ყველაკანი დამიხოცნეს, დამრჩეს მუნვე,
ვინცა მდევდის, ვერ შემომხვდის, მივუბრუნდი, მივაბრუნვე.

აწ იგი იქმნას, რაცაღა ენებოს ღმრთისა წადილსა!
ვეჭვ, ჩემი სისხლი არ შეჰრჩეს, ძალი შემწევდეს ქადილსა!
ოხრად გავუხდი ყოფასა მათ საღამოსა და დილსა,
ვუხმობ ყვავთა და ყორანთა, მათ ზედა ვაქმნევ ხადილსა!”

ამა ყმამან შემიკვეთა, გული მისკე მიმიბრუნდა.
მოვახსენე: “აჩქარება შენი ყოლა არა უნდა,
მეცა თანა წამოგყვები, დაიხოცნენ იგი მუნ, და-!
ჩვენ ორთავე მეომარი განაღამცა შეგვიძრწუნდა!.

ესეცა ვუთხარ: “ამბავი ჩემი არ გაგეგონების,
უფრორე წყნარად გიამბობ, თუ ჟამი ჩვენ გვექონების”.
მან მითხრა: “ლხინი საჩემო მაგას არ შეეწონების!
დღედ სიკვდილამდის სიცოცხლე შენ ჩემი დაგემონების”.

მივედით მისსა ქალაქსა ტურფასა, მაგრა ცოტასა;
გამოეგებნეს ლაშქარნი, ისხემდეს მისთვის ოტასა,
პირსა იხოკდეს, გაჰყრიდეს ნახოკსა ვით ნაფოტასა,
ეხვეოდიან, ჰკოცნიდეს ხრმალსა და სალტე-კოტასა.

Yo los escuché, percibí los gritos de los hombres y el choque de las espadas.
Entonces le pedí la barca al barquero y después de gritar “¡Ay de mí!”,
me dirigí hacia el mar, pero como olas cayeron sobre mí los guerreros.
Hubieran podido aplastarme, pero no consiguieron rodearme.

Otros muchos soldados se acercaban también por detrás.
Por un lado ya estaban encima, pero por el otro no podían dominarme.
Cuando los de en frente no podían acercarse, los que venían a la zaga me disparaban.
Confiaba en mi espada, pero se rompió y pronto mi aljaba quedó vacía.

Me rodeaban, no podía resistir más y tuve que saltar con el caballo al agua,
y ante el estupor de mis adversarios, ganamos a nado la orilla.
Mataron a todos los que iban conmigo; allí quedaron para siempre.
Los que me perseguían no me hicieron frente; si yo me daba la vuelta, ellos hacían lo mismo.

Ahora será lo que Dios disponga, pero creo que mi sangre no quedará sin venganza,
si está en mi poder llevar a cumplimiento lo que desea mi corazón.
Haré de su existencia un lamento que no cesará ni de día ni de noche,
y yo mismo llamaré a los cuervos y las cornejas para que hagan banquete de ellos”.

Aquel joven me agradó; despertó en mi corazón amor y admiración.
Dije: “No hay necesidad de que sin tomar reposo te precipites.
Quisiera acompañarte y juntos llevar la venganza a los traidores.
Somos dos valientes guerreros que no van a sentir miedo de ellos”.

Y añadí también: “Tú no has oído nunca mi historia.
Te la contaré con detalle cuando tengamos un momento propicio”.
“¿Qué felicidad puede igualarse a ésta”, replicó Nuradín Pridón,
“Desde ahora y hasta mi muerte pongo la vida a tu servicio”.

Después fuimos a su pequeña y hermosa ciudad.
Hacia nosotros vinieron guerreros con la cabeza cubierta de ceniza,
que arañándose arrancaban de sus mejillas tiras de carne y piel.
Primero lo abrazaron, y luego besaron el puño de su espada y su anillo.