ანდერძი ავთანდილისა როსტევან მეფის წინაშე

TESTAMENTO DE AVTANDIL PARA EL REY ROSTEVAN

დაჯდა წერად ანდერძისა, საბრალოსა საუბრისად:
“ჰე მეფეო, გავიპარე ძებნად ჩემგან საძებრისად!
ვერ დავდგები შეუყრელად ჩემთა ცეცხლთა მომდებრისად;
შემინდევ და წამატანე მოწყალება ღმრთეებრისად.

ვიცი, ბოლოდ არ დამიგმობ ამა ჩემსა განზრახულსა.
კაცი ბრძენი ვერ გასწირავს მოყვარესა მოყვარულსა;
მე სიტყვასა ერთსა გკადრებ, პლატონისგან სწავლა-თქმულსა:
“სიცრუე და ორპირობა ავნებს ხორცსა, მერმე სულსა”.

რათგან თავია სიცრუე ყოვლისა უბედობისა,
მე რად გავწირო მოყვარე, ძმა, უმტკიცესი ძმობისა?!
არა ვიქმ, ცოდნა რას მარგებს ფილასოფოსთა ბრძნობისა!
მით ვისწავლებით, მოგვეცეს შერთვა ზესთ მწყობრთა წყობისა.

წაგიკითხავს, სიყვარულსა მოციქულნი რაგვარ წერენ?
ვით იტყვიან, ვით აქებენ? ცან, ცნობანი მიაფერენ.
“სიყვარული აღგვამაღლებს”, ვით ეჟვანნი, ამას ჟღერენ,
შენ არ ჯერ ხარ, უსწავლელნი კაცნი ვითმცა შევაჯერენ!

ვინ დამბადა, შეძლებაცა მანვე მომცა ძლევად მტერთად,
ვინ არს ძალი უხილავი შემწედ ყოვლთა მიწიერთად,
ვინ საზღვარსა დაუსაზღვრებს, ზის უკვდავი ღმერთი ღმერთად,
იგი გაჰხდის წამის-ყოფით ერთსა ასად, ასსა ერთად.

რაცა ღმერთსა არა სწადდეს, არა საქმე არ იქმნების.
მზისა შუქთა ვერ-მჭვრეტელი ია ხმების, ვარდი ჭნების,
თვალთა ტურფა საჭვრეტელი ყველა რამე ეშვდინების;
მე ვით გავსძლო უმისობა, ან სიცოცხლე ვით მეთნების!

რაზომცა სწყრები, შემინდევ შეცვლა თქვენისა მცნებისა.
ძალი არ მქონდა ტყვე-ქმნილსა მე მაგისისა თნებისა;
აწ წასლვა იყო წამალი ჩემთა სახმილთა გზნებისა,
სადა გინდ ვიყო, რა მგამა, ყოფამცა მქონდა ნებისა!

Avtandil tomó asiento y escribió su testamento con piadosas palabras:
“Oh rey, he partido ocultamente en busca de aquel que debo buscar.
No puedo permanecer lejos de él, pues de él nacen las llamas que me atormentan.
Otorgadme vuestro perdón y tened compasión de mí, como Dios haría.

Sé que mi partida no inflamará vuestra ira largo tiempo y que me entenderéis,
pues el sabio no deja a su suerte a aquel que es querido para él.
Permitidme que os recuerde las enseñanzas de filósofo Platón:
“La mentira y la falsedad hieren el cuerpo, y después el alma”.

Puesto que la mentira es la fuente donde beben las desgracias,
¿cómo abandonar a mi amigo, mi hermano por un lazo más fuerte que la sangre?
No lo haré. ¿De qué me habrían servido las enseñanzas de los sabios filósofos?
De ellos aprendemos que podemos alcanzar el coro de los huéspedes celestiales.

Habéis leído lo que los Apóstoles han escrito del amor,
cómo hablan de él, cómo lo elogian en sus libros.
El amor nos enseña y nos educa, dicen todos al unísono.
Pero si vos mismo no lo creéis, ¿cómo enseñar al ignorante?

Quien me ha dado la vida, la fuerza para vencer a los enemigos,
Poder Inefable que sostiene a todos los seres sobre la tierra,
Poder Divino e Inmortal que pone límite a los mortales,
puede con su voluntad mudar uno en cien y cien en uno.

Lo que decreta el Todopoderoso no pueden torcerlo los humanos.
La rosa y la violeta viven y florecen por la fuerza del sol.
Las cosas bellas son siempre deseadas por los ojos que las miran.
¿Cómo soportar su ausencia o disfrutar de otro placer en la vida?

Vuestra cólera es justa, pero olvidad que no os he obedecido,
pues soy esclavo de un deber que no está en mi mano traicionar,
y sólo mi partida aliviará el fuego que me inflama y me devora.
Puesto que actúo según mi libre decisión, no importa adónde yo vaya.