რჩევა ნესტან-დარეჯანის გათხოვებისა

Συμβούλιο γιά τήν εκλογή γαμπρού γιά τή Νεστάν Ταρετξάν

დილასა ადრე სრას მიხმეს, დღე რა ქმნა მწუხრმან ჟამითა;
ავდეგ, ვცან მათი ამბავი, წასლვა ვქმენ მითვე წამითა;
ვნახე, ორნივე ერთგან სხდეს ხასითა ოდენ სამითა,
რა მივე, მითხრეს დაჯდომა, წინაშე დავჯე სკამითა.

გვიბრძანეს, თუ: “ღმერთმან ასრე დაგვაბერნა, და-ცა-გვლია;
ჟამი გვახლავს სიბერისა, სიყმაწვილე გარდგვივლია;
ყმა არ მოგვცა, ქალი გვივის, ვისგან შუქი არ გვაკლია,
ყმისა არ-სმა არა გვაგვა, ამად ზედა წაგვითვლია

აწ ქალისა ჩვენისათვის ქმარი გვინდა, სად მოვნახოთ,
რომე მივსცეთ ტახტი ჩვენი, სახედ ჩვენად გამოვსახოთ,
სამეფოსა ვაპატრონოთ, სახელმწიფო შევანახოთ,
არ ამოვწყდეთ, მტერთა ჩვენთა ხრმალი ჩვენთვის არ ვამახოთ”.

ვთქვით: “თქვენის ძისა არა-სმა გულსა ვით მიეფარების,
მაგრა კმა ჩვენად იმედად, ვინ მზესა დაედარების;
ვისცა სთხოვთ შვილსა სასიძოდ, მას დიდად გაეხარების,
სხვამცა რა გკადრეთ! თვით იცით, მაგას რა მოეგვარების”.

დავიწყეთ რჩევა საქმისა, გული მიც, თუცა მელია;
ვთქვი: “ჩემგან დაშლა ამისი არ ითქმის, არ-საქმნელია!”
მეფემან ბრძანა: “ხვარაზმშა, ხელმწიფე ხვარაზმელია,
თუ მოგვცემს შვილსა საჩვენოდ, მისებრი არ-რომელია”.

რომე პირველვე დაესკვნა, მათ ესე შეეტყვებოდა;
ერთმანერთსაცა უჭვრეტდეს, სიტყვაცა აგრე სწბებოდა.
ჩემგან დაშლისა კადრება მართ ამბვად არ ეგებოდა,
ოდენ დავმიწდი, დავნაცრდი, გული მი და მო კრთებოდა.

დედოფალმან თქვა: “ხვარაზმშა მეფეა მორჭმით მჯდომელი,
მათსამცა შვილსა სასიძოდ ჩვენთვის სხვა სჯობდა რომელი!”
შეცილებამცა ვინ ჰკადრა, რათგან თვით იყო მნდომელი!
მოწმობა დავჰრთე, დაესკვნა დღე ჩემი სულთა მხდომელი.

«Τήν αύγή κάποιας ημέρας μέ καλέσαν στό παλάτι,
ρώτησα γιά τήν ύγειά τους καί έκάθησα στό άτι.
Μπήκα κάθεται έκείνος, ή βασίλισσα, τρεις χάσοι.
“Άραγε, τί νά συμβαίνει; Κάτι πρέπει νά περάσει”.

Κι εϊπ’ ό ρήγας: “Παν τά χρόνια, φθάν’ ή μέρα ή στερνή μας,
πέρασαν γοργά τά νιάτα, συνοδός μας είν’ τό γήρας.
Γιό δέν εχουμε, μά κόρη ποϋναι άστρο στή ζωή μας
καί πού θά κληρονομήσει τό βασίλειο; τήν άρχή μας.

Τής χρειάζετ’ δμως άντρας. Άξιος ποιός θά βρεθεί,
Νάναι δμοιός μας στό γένος, ίσος καί στήν άρετή,
τού βασιλείου μας προστάτης, μέ άλύγιστο σπαθί,
γιά νά μήν τολμοϋν κεφάλι νά σηκώσουν οι εχτροί;”

Είπα: “Είν’ κακό μεγάλο πού δέν εχετε άγόρι,
όμως εχουμε, μάς φτάνει, τή λιοπρόσωπή μας κόρη.
Όποιο γιά γαμπρό ζητήστε, μέχαρά θά συμφωνήσει”.
Άλλο τί νά πώ μπορούσα, ρήγας άς άποφασίσει.

Άρχισαν νά συζητούνε καί μένα μέ τρώει ό πόνος,
τί νά πώ, τί νά προτείνω, τί μέ νοιάζ’ έμένα ό θρόνος;
Αέγ’ ό ρήγας: “Άν ό σάχης τής Χορέσμας θά θελήσει
τό παιδί του νά μάς δώσει, ποιός μας δέ θά συμφωνήσει;”

Φαίνεται αύτό τό είχαν άπό πριν μελετημένο
καί γι αύτό, ό,τι κι άν είπε, ήτανε συμφωνημένο.
Κάτι νάλεγα ένάντια, θάτανε άνοησία,
στάχτη ’έγινα καί σκόνη καί μοϋ ήρθε αφασία.

Η βασίλισσα μάς είπε: “Είναι ισχυρός μονάρχης
ό σάχης κι είναι συμφέρον τό παιδί του γαμπρό νάχεις’.
Τι μπορούσα ν’ αντιλέγω, άφοϋ θέν’ γαμπρό άπό πέρα;
Είπα ναι, κι έτσι όρίστη τοϋ θανάτου μου ή μέρα.