ფატმან ხათუნს, მისსა მჭვრეტსა, ედებოდა ცეცხლი ნელი,
მოეხვია, გარდუკოცნა ხელი, ფერხი, პირი, ყელი;
იტყვის: “ღმერთო, რა გმსახურო, გამინათლდა რათგან ბნელი!
ვცან სიმოკლე ბოროტისა, კეთილია მისი გრძელი”.

ქალი ფატმანს ეხვეოდა, ტკბილად იტყვის, არ გამწყრალი:
“ღმერთმან გული გამინათლა გახეთქილი, გა-ცა-მწკრალი,
აწ აგრე ვარ გავსებული, წინას ვიყავ ვითა მცხრალი,
მზემან შუქნი შემომადგნა, ვარდი მით ვჩან არ-დამზრალი”.

ზღვათა მეფე გარდაიხდის მუნ ქორწილსა მეტად დიდსა.
ქაჯეთიცა დაუმადლა, არ გაუშვა დღესა შვიდსა;
უხვად გასცემს საბოძვარსა, საჭურჭლესა ანაკიდსა,
პერპერასა დაფანტულსა ზედა სცვეთენ ვითა ხიდსა.

მუნ იდვის გორი ლარისა, სტავრისა და ატლასისა;
ტარიელს უძღვნა გვირგვინი, ვერ-დანადები ფასისა,
იაგუნდისა მრთელისა, ყვითლისა, მეტად ხასისა,
კვლა ერთი ტახტი ოქროსა, წითლისა მართ ხალასისა.

ნესტან-დარეჯანს ყაბაჩა უძღვნა, შემკული თვალითა,
იაგუნდითა წითლითა, ბადახშითა და ლალითა.
დასხდეს ორნივე ქალ-ყმანი პირითა ელვა-მკრთალითა,
მათნი მჭვრეტელნი დაიწვნეს ცეცხლითა მართ ახალითა.

ავთანდილს და ფრიდონს უძღვნა უსაზომო დიდი ძღვენი:
ძვირფასისა უნაგირი, უკეთესი თვითო ცხენი,
თვითო კაბა თვალიანი, უცხო ფერთა შუქთა მფენი,
მოახსენეს: “მადლი რა ვთქვათ, სვიანმცა-ა დავლა თქვენი!”

ტარიელ მადლსა გარდიხდის ტურფა სიტყვითა ენითა:
“დიდად ვიამე, მეფეო, პირველ, ნახვითა თქვენითა,
მერმე, აგვავსენ მრავლითა ტურფა ფერითა ძღვენითა,
ვიცი, შორი-შორ არ-ჩავლა ჩვენ თქვენი კარგა ვქმენითა”.

Un dulce fuego consume a Patmán cuando ve a la dama,
y emocionada la abraza y la besa en el rostro y las manos,
y dice: “Gracias Señor, por siempre te serviré pues has iluminado con tu luz mis tinieblas.
Ahora sé que el Mal es siempre breve, el Bien en cambio perdura en el tiempo”.

La doncella abraza a Patmán y le habla con voz dulce y sin aspereza:
“Dios ha disipado mi oscuridad y curado mi corazón herido.
Ahora desaparece de mí la palidez y puedo volver a brillar.
El sol me calienta con sus rayos y ya no seré más una rosa cubierta de escarcha”.

El Rey de los Mares les ofrece un espléndido banquete de nupcias.
Quiere agradecerles los dones recibidos; durante siete días los retiene con él.
Distribuye con generosidad los grandes tesoros que trajo consigo.
La gente camina por entre las monedas de oro como si pasearan por un puente.

Había allí montones de seda y brocado y telas preciosas.
A Tariel, el Rey le ofrece una corona de valor incalculable,
tallada toda ella en un solo jacinto de amarillos reflejos,
y también un trono de oro rojo, extraño y valioso.

Después ofrece a Nestán una túnica adornada con gemas,
jacintos rojos y rubíes de Badastán y perlas.
La dama y el joven se sientan; sus rostros brillan como la luz,
Quienes los ven sienten incendiado su corazón por un fuego nuevo.

El Rey entrega a Pridón y Avtandil incontables y valiosos regalos:
a cada uno, un excelente caballo con arneses adornados con piedras preciosas,
y también un manto bordado con diamantes de brillo refulgente.
Dicen ambos: “¿Cómo podríamos agradecerte tus presentes? Que Dios te dé larga vida”.

Tariel también expresa su gratitud al Rey con elegantes palabras:
“Me siento muy honrado y mi corazón se alegra de verte.
Tu bondad nos ha colmado de los más magníficos tesoros.
¿Cómo corresponder a tanto honor? Nuestra deuda es eterna”.

ზღვათა მეფე მოახსენებს: “ხელმწიფეო, ლომო, ქველო,
მოახლეთა სიცოცხლეო, ვერა-მჭვრეტთა შორით მკლველო,
მსგავსი თქვენი რა-მცა მეძღვნა, შვენიერო სანახველო!
რა მოგშორდე, რა მერგების, საჭვრეტელად სასურველო?!”

ტარიელ ფატმანს უბრძანა: “მე თავი შენი მიდია;
დავ, ვალი შენი ჩემზედა გარდაუხდელი, დიდია;
აწ რაცა ქაჯთა საჭურჭლე ქაჯეთით ამიკიდია,
მომიცემია, წაიღე, არ კიდე მომიყიდია”.

ფატმან ხათუნ თაყვანის-სცა, ჰკადრებს მადლსა მეტის-მეტსა:
“მე მეფეო ნახვა შენი მიდებს ცეცხლსა დაუშრეტსა;
რა მოგშორდე, რა ვიქმნები? მე დამაგდებ ვითა რეტსა.
ახ, ნეტარძი მოახლეთა! ვაგლახ თქვენსა ვერა-მჭვრეტსა!”

ზღვათა მეფესა ეტყვიან სამნივე შუქთა მაფენი,
კბილნი ბროლნი და ბაგენი სადაფთა მოსადაფენი:
“უთქვენოდ მყოფთა არ გვინდან ნიშატნი, საჩანგდაფენი,
მაგრა გაგვიშვენ, ჟამია, წავიდეთ, ვართ მოსწრაფენი.

შენ იყავ ჩვენი მშობელი, ჩვენგან ღმრთად საესავიო,
მაგრა ამასცა ვიაჯით, გვიბოძო ერთი ნავიო”.
მეფემან ბრძანა: “არა მშურს სამიწოდ თქვენად თავიო,
რათგან ისწრაფი, რა გკადრო? წა, გიწინამძღვრდეს მკლავიო!”

მეფემან ნავი-ხომალდი მოჰკაზმა ზღვისა კიდესა.
გამოემართა ტარიელ, გამყრელნი ცრემლსა ღვრიდესა,
თავსა იცემდეს, იგლეჯდეს, თმა-წვერსა გაიყრიდესა,
ფატმანის ცრემლთა შედენით თვით ზღვაცა გაადიდესა.

გამოვლნეს ზღვანი სამთავე, ერთგან ძმად შენაფიცართა,
კვლა ამტკიცებდეს სიტყვათა, მათ პირველ დანამტკიცართა;
ჰშვენის მღერა და სიცილი მათ, მისთა არ-უვიცართა,
ბაგეთათ შუქი შეადგის ზედა ბროლისა ფიცართა.

El Rey de los Mares responde: “Oh, rey, león valeroso,
alegría de quien te ve, muerte para el que está lejos de tu presencia,
¿qué presentes podría hacerte que fueran dignos de ti, gozo para la vista?
¿Qué le queda a quien deja de verte? ¿Cómo vivirán mis ojos?”.

Tariel dice a Patmán: “Tú serás para mí ya siempre una hermana,
y mi deuda hacia ti, hermana, es inmensa e impagable.
Hoy puede ofrecerte todas las riquezas que he traído del país de los Kadjis.
Todo lo entrego a tus manos, pero yo sigo siendo tu deudor”.

La señora Patmán ofrece su obediencia y expresa a Tariel su gratitud:
“Al separarme de ti, oh rey, un fuego inextinguible me quema.
¿Qué haré cuando os hayáis marchado? Vuestra ausencia me enloquecerá.
Bienaventurados son los que están con vosotros y desdichados los que se alejan”.

Los tres héroes luminosos hablan ahora al venerable Rey de los Mares.
Sus dientes níveos brillan como el cristal, y sus labios parecen rubíes.
Dicen: “Aunque separarnos de ti nos priva de la alegría,
te pedimos licencia para partir; ha llegado el momento y tenemos prisa.

Eres para nosotros, gran rey, la esperanza, el pariente bien amado.
Sólo esto te pedimos: entréganos un barco para regresar a nuestro país”.
Dice el Rey: “Por vosotros estaría dispuesto a entregar mi cuerpo a la tierra.
Si debéis iros, ¿qué puedo hacer? Marchad y que vuestro brazo invencible sirva de guía”.

Entonces el Rey manda preparar una gran nave y los héroes embarcan.
Cuando partieron todos los que quedaron en la playa vertían lágrimas,
golpeaban sus cabezas y se arrancaban cabellos y barbas que el viento esparcía.
Las lágrimas que sin cesar derramó Patmán hicieron crecer el océano.

Juntos los tres hermanos por juramento atraviesan el mar,
y confirman con palabras el juramento que habían hecho.
En el barco resuena el canto y la risa que los embellece.
El resplandor de su sonrisa escapa de las barreras de cristal.

მუნით კაცი ასმათს თანა მათ გაგზავნეს მახარობლად,
კვლა ფრიდონის თავადთასა – ნაომართა მათთა მთხრობლად:
მანდა მოვა, მოიმაღლებს მზე მნათობთა მამაგრობლად,
ჩვენ, დამზრალნი, აქანამდის, აწ გავხედით დაუზრობლად.

იგი მზე შესვეს კუბოსა, იარეს გზა ზღვის პირისა,
მიყმაწვილობდეს, უხარის მათ გარდახდომა ჭირისა;
მივიდეს, სადა ქვეყანა იყო ნურადინ გმირისა,
მოეგებნიან, ისმოდის ხმა სიმღერისა ხშირისა.

მუნ მიეგება ყოველი ფრიდონის დიდებულები.
ასმათი, სავსე ლხინითა, ვის აღარ აჩნდა წყლულები,
ნესტან-დარეჯანს მოეჭდო, რომ ვეღარ გაჰხსნის ცულები,
აწ გაუსრულა ყოველი მან მისი ნაერთგულები.

ნესტან-დარეჯან ეხვევის, პირსა აკოცებს პირითა;
უბრძანა: “ჩემო, ვაგლახ მე, შენცა აგავსე ჭირითა,
აწ ღმერთმან მოგვცა წყალობა, ვცან, მისი არ-სიძვირით-ა;
მე გულსა შენსა ეზომსა, არ ვიცი, გარდვიხდი რითა!”

ასმათ ჰკადრა: “მადლი ღმერთსა, ვარდნი ვნახენ არ-დაზრულნი,
ბოლოდ ასრე გააცხადნა გონებამან დაფარულნი,
სიკვდილიცა სიცოცხლედ მიჩს, ოდენ გნახენ მხიარულნი”.
სჯობან ყოვლთა მოყვარულთა პატრონ-ყმანი მოყვარულნი.

დიდებულთა თაყვანის-სცეს, მოახსენეს დიდი ქება:
“რომე ღმერთმან გაგვახარნა, კურთხეულ-ა მისი ღმრთება!
ჩვენ გვიჩვენა პირი თქვენი, აღარა გვწვავს ცეცხლთა დება,
წყლულსა, მისგან დაკოდილსა, მასვე ძალ-უც განკურნება”.

მოვიდეს და პირი ხელსა დასდვეს, აგრე გარდაჰკოცნეს.
მეფე ეტყვის: “ძმათა თქვენთა თავნი ჩვენთვის დაიხოცნეს,
იგი შვება საუკუნოს ცხადად პოვეს, არ იოცნეს,
ერთსა მიჰხვდეს საზიაროდ – დიდებანი იასოცნეს.

Envían a Asmath un correo que lleve las buenas noticias,
a ella y a los nobles y caballeros de la corte de Pridón:
“El sol que vence a los planetas con generosos rayos ha llegado.
El frío ha terminado; ahora estamos al abrigo de la escarcha”.

Conduciendo al sol en un palanquín, marchan a través de la orilla del mar.
Ahora ríen como los muchachos pues ya han terminado sus sufrimientos.
Al fin alcanzan las fronteras del reino del gran Nuradín Pridón
donde son recibidos con música y escuchan canciones por doquier.

Todos los nobles de Pridón están allí para darles la bienvenida,
y también Asmath, rebosante de felicidad; sus heridas han cicatrizado.
Se abrazó tan fuerte a Nestán que un hacha no hubiera podido separarlas.
Ahora ha podido ver cumplidos hasta el final todos sus leales servicios,

Nestán abraza a la doncella y pone sus labios en sus mejillas,
y dice: “¡Querida Asmath con cuántas penas y dolores te he cargado!
Pero Dios al fin nos ha devuelto su gracia; Él conoce tu bondad.
No sé cómo recompensar una fidelidad como la que hay en tu corazón”.

Asmath dice: “Doy gracias a Dios pues veo a la rosa sin marchitar.
Lo que estaba oculto, ha sido desvelado con valor y sabiduría.
La muerte me parece igual a la vida cuando te veo tan dichosa;
mejor que el amor del amigo es el amor de señor y vasallo”.

Los nobles y caballeros de la corte le rinden homenaje:
“Dios nos ha concedido esta alegría, bendita sea Su Divinidad,
nos ha mostrado tu rostro y la llama ha cesado de consumirnos.
Él, que da las heridas, también tiene el poder de curarlas”.

Todos se van acercando y ponen los labios en sus manos para besarlas.
Tariel dice: “Por nosotros vuestros hermanos se han sacrificado,
pero han encontrado a cambio la dicha eterna, no en sueños sino en verdad,
y conocen ahora la comunión con el Único y su gloria crece ciento veinte veces.