ვთქვი: “პასუხსა ვერას გკადრებ, თუ არა ვსცნობ მე მართალსა:
რა შეგცოდე, რა მიქმნია უცნობოსა, ფერ-ნამკრთალსა?”
კვლაცა მითხრა: “რას გეუბნა მტყუანსა და შენ მუხთალსა?
დიაცურად რად მოვღორდი? მე დავუწვავ ამით ალსა.

შენ არ იცი ხვარაზმშასი საქმროდ ჩემად მოყვანება?!
შენ ჯდომილხარ სავაზიროდ, შენი რთულა ამას ნება,
შენ გასტეხე ფიცი ჩემი, სიმტკიცე და იგი მცნება,
ღმერთმან ქმნა და დაგირჩინა ცუდად შენი ხელოვნება!

გახსოვს, ოდეს “ჰაჲ-ჰაჲ-ს” ზმიდი, ცრემლნი შენნი ველთა ჰბანდეს,
მკურნალნი და დასტაქარნი წამალსა-ყე მოგიტანდეს?
მამაცისა სიცრუვეთა, ნეტარ, სხვანი რამცა ჰგვანდეს!
რათგან დამთმე, მეცა დაგთმობ, ვინძი უფრო დაზიანდეს!

ამას ვბრძანებ: ვინცა გინდა ეპატრონოს ინდოეთსა,
ეგრეც მე მაქვს პატრონობა, უგზოს ვლიდენ, თუნდა გზეთსა!
ეგე აგრე არ იქმნების, წა, მომცთარ ხარ მოსაცეთსა,
აზრნი შენნი შენვე გგვანან, მტყუანსა და შენ აგეთსა!

ცოცხალ ვიყო, შენ ინდოეთს, ღმერთო, ხანი ვერა დაჰყო!
თუ ეცადო დაყოფასა, ხორცთა შენთა სული გაჰყო!
სხვა ჩემებრი ვერა ჰპოვო, ცათამდისცა ხელი აჰყო!”
ესე სიტყვა დაასრულა, ყმა ატირდა, სულთქვნა, აჰ-ყო.

თქვა: “რა მესმა ესე მისგან, მეიმედა მეტის-მეტად,
კვლა მიეცა თვალთა ძალი მის ნათლისა ეგრე ჭვრეტად.
აწ დავკარგე; რად არ გიკვირს, რად ცოცხალ ვარ, რად ვარ რეტად?
ვაჲ, სოფელი უხანოო, რად ჰზი სისხლთა ჩემთა ხვრეტად?

შევჰხედენ, ვნახე სასთუნალ მუსაფი გაშლით მდებარე,
ავიღე, ავდეგ მე ღმრთისა და მერმე მათი მქებარე,
ვჰკადრე, თუ: “მზეო, დაგიწვავ, ჩემიცა დაწვი მზე ბარე,
რათგან არ მომკლავ, პასუხი ერთაი გკადრო მე ბარე.

Άν μοϋ πεις τό φταίξιμό μου, ν’ άπαντήσω θάβρω θάρρος,
ποιόν άπάτησα, ποιό κρίμα; Ποιό τοΰ φταίξιμου τό βάρος;”
Μ’ έκοψε: “Μέ τούς άπιστους 8έν ταιριάζει ομιλία,
μέ άπάτησ’ ή καρδιά μου καί μ’ άξίζ’ ή τιμωρία.

Πώς δέν ξέρεις; Τό Χορέσμη μέ προτείνανε γιά άντρα
καί σύ ποϋσουν στό νταρμπάζι, λόγο δέν είπες ενάντια.
Πώς άρνήθηκες τούς όρκους τής άγάπης ποΰχες δώσει;
Θά έκδικηθώ, θεέ μου, γιά τήν προστυχιά τήν τόση\

Ξέχασες τούς στεναγμούς σου καί τά τόσα δάκρυά σου,
πόσα γιατρικά σοϋ φέρναν οί γιατροί γιά τή ύγειά σου;
Πές μου στήν ψευτιά τοϋ άντρα, τί μπορεϊ νά άντιτάξει;
Μέ άρνήθηκες, σ’ άρνιέμαι καί θά δοϋμε ποιός θά κλάψει!

Όποιος κι άν τό θρόνο πάρει, έγώ θάμαι έναντία!
Ποτέ ξένος δέ θά γίνει βασιλέας στήν Ινδία.
Ό σκοπός σας θ’ άποτύχει. Πάψε τίς ψευτιές καί φεύγα!
Τής αισχρής καρδιάς σου μάθε, είν’ άντάξια τά έργα.

Άν θά ζήσω, δέ θά μείνεις στήν Ινδία μέρα μιά
κι άν τολμήσεις ν’ άπομείνεις μαύρη θά σέ φάγ’ οχιά.
Άλλη σάν κι εμέ δέ θάβρεις οΰτε καί στόν ούρανό!”»
Κλαίει ό Ταριέλ, στενάζει: «Άχ, θεέ μου, πώς πονώ».

Ξανάπε: «Αύτά τά λόγια μοϋ ζανάδωσαν ελπίδα,
μπόρεσα νά σκώσω μάτι, τή γλνκιά μορφή της είδα.
Τώρα χάθηκε γιά μένα καί ρωτιέμαι: “Πώς θά ζήσω;
Ψεύτη κόσμε, έως πότε τ ’ αίμα μου θά σέ ποτίσω;”

Τό κοράνι άνοιγμένο είδα στό προσκέφαλό της,
τάρπαξα κι όρκο μεγάλο έκαμα έκεϊ, εμπρός της:
“Ήλιε καίομαι, μέ μιά σου μόνο άχτίδα σκότωσέ με,
όμως νά σοϋ πώ δύο λόγια, μεγαλόψυχη, άφησέ με.

რომე გკადრებ, ესე სიტყვა აწ თუ ცუდად ნალიქნია,
ცამცა მრისხავს, მზისა შუქნი ყოლა ჩემთვის ნუ შუქნია!
თუ მაღირსებ გაკითხვასა, ავი არა არ მიქმნია”.
მან მიბრძანა: “რაცა იცი, თქვიო!”, თავი დამიქნია.

კვლაცა ვჰკადრე: “მე თუ, მზეო, შენთვის ფიცი გამეტეხოს,
ღმერთმან აწვე რისხვა მისი ზეცით ჩემთვის გაამეხოს!
ვისი გინდა უშენოსა პირი მემზოს, ტანი მეხოს,
მაშა მაშინ რაგვარ დავრჩე, რა ლახვარი გულსა მეხოს!

მე მეფეთა დარბაზს მიხმეს, შექმნეს დიდი ვაზირობა.
მათ წინასვე დაეპირა იმა ყმისა შენი ქმრობა.
დამეშალა, ვერ დავშლიდი, დამრჩებოდა უმეცრობა;
თავსა ვუთხარ: “მიემოწმე, ჟამად გიჯობს გულმაგრობა”.

მემცა დაშლა ვითა ვჰკადრე, რათგან იგი ვერ მიმხვდარა!
არ იტყვის, თუ: ” ინდოეთი უპატრონოდ არ მომხდარა?
ტარიელ არს მემამულე, სხვასა ჰმართებს არვის არა!
ვის მოიყვანს, არა ვიცი, ანუ იგი ვინ მომცდარა?

ვთქვი: “ამითა ვეღარას ვიქმ, ღონე სხვა რა მოვიგვარო”;
თავსა ვუთხარ: “ნუ მოგიცავ, გონებაო მრავალ-გვარო!”
მედვა გული მხეცისაებრ, ათასჯერცა მინდორს ვარო,
ვისმცა მივეც თავი შენი, შენვე რადმე არ წამგვარო?!”

სულთა ვჰყიდდი გულისათვის, კოშკი ამად გამებაზრა;
იგი წვიმა და-რე-ნელდა, რომე პირველ ვარდი აზრა;
ვნახე, ძოწსა მარგალიტი გარე ტურფად მოემაზრა.
მიბრძანა, თუ: “ეგე საქმე მემცა მართლად რად მეაზრა?!

არ დავიჯერებ მე შენსა ღალატსა, ორგულობასა,
უარის ქმნასა ღმრთისასა, ამისთვის არ მადლობასა;
იაჯდი თავსა ჩემსა და მორჭმით ინდოეთს ფლობასა!
მე და შენ დავსხდეთ ხელმწიფედ, სჯობს ყოვლსა სიძე-სძლობასა”.

Άν στό ο,τι θά σοϋ λέγω, πονηρή, βρεις κολακεία,
άς μοϋ κρίνουν τά ούράνια, άς μή δώ ποτέ εύτυχία.
Κρίνε δίκαια καί θά δεϊς πώς κακό δέν είχα πράζει’.
Κούνησε τήν κεφαλή της κι είπε: “Πές τα μέ τήν τάξη”.

Τότε μίλησα στόν ήλιο: “Άν ό δρκος μου δέ στέκει,
τώρα άς ρίξει ό θεός πάνω μου άστροπελέκι.
Άλλη ποιά τόν ήλιο μοιάζει; Ή ποιά μοιάζει κυπαρίσσι;
Πώς μπορώ νά ζώ στόν κόσμο, αν τό βέλος σου μέ πλήζεί;

Στό νταρμπάζι μέ καλέσαν, στό μεγάλο βεζυράτο,
τοϋ Χορέσμη νά σέ δώσουν τό νιό, είπαν τό σπαθάτο.
Γιά νά τούς άλλάζω γνώμη, άδικα θά προσπαθούσα,
έκαμα πώς συμφωνούσα, ένώ άγρια πονοϋσα.

Πώς τό βασιλιά νά πείσεις, σά δέ θέλει νά γροικήσει
δτι ή Ινδία έχει άντρα Ικανό νά κυβερνήσει;
Κι είμ’ έγώ αύτός ό άντρας! Ποιός τολμά νά τ ’ άρνηθεϊ;
Όποιον θέλει άς καλέσει. Μάταια θά κουραστεί.

Σκέφτηκα: -’Έτσι δέν ταιριάζει, πρέπει νάβρω τρόπο άλλο-.
Εΐπα μέ τό νοϋ μου: -Πρέπει άλλα σχέδια νά βάλλω-.
Σά θεριό ή καρδιά μουγκρίζει, νάτρεχα ήθελα στά δάση,
Πώς μπορώ νά σ’ άρνηθώ, άν ή καρδιά σου θά μέ χάσει;

Τήν ψυχή έχω πουλήσει, νά γλυτώσω τήν καρδιά μου,
θέρμαν’ ή βροχή, πού πρώτα ψύχρανε τά λούλουδά μου”.
Φάνηκαν μαργαριτάρια σέ κοράλλια πλαισιωμένα.
Εΐπε: “Θαρρώ πώς μπορούσα νά σέ χάσω στά χαμένα”.

“Δέν πιστεύω”, μ’ άπαντάει, “νάγινες έσύ προδότης,
νά άρνήθηκες τήν πίστη, τό θεό σου νά προδώσεις!
Θάρρος, φίλε. Γιά τό θρόνο ή άγάπη μου είν’ ό δρόμος.
Εμείς είμαστε ενωμένοι καί δικός μας είν’ ό κόσμος”.

მე ღმრთისაებრად მომიტკბა გამწყრალი, გამქისებული,
ანუ მზე იყო ქვეყანად, ან მთვარე პირ-გავსებული;
ახლოს დამისვა, მაღირსა აქამდის არ-ღირსებული;
მეუბნებოდა, დამივსო ცეცხლი ამითა გზებული.

მიბრძანა, თუ: “გონიერი ხამს აროდეს არ აჩქარდეს,
რაცა სჯობდეს, მოაგვაროს, საწუთროსა დაუწყნარდეს;
თუ სასიძო არ მოუშვა, ვა თუ მეფე გაგიმწარდეს,
შენ და ისი წაიკიდნეთ, ინდოეთი გარდაქარდეს!

კვლა თუ სიძე შემოუშვა, მე შემირთოს, იყოს ასდენ,
ერთმანერთსა გავეყარნეთ, ძოწეულნი გაგვიფლასდენ,
მათ მორჭმულთა მოივლინონ, ჩვენ პატიჟნი გაგვიასდენ,
ესე ამბად არ ეგების, რომე სპარსნი გაგვიხასდენ”.

მე ვჰკადრე: “ღმერთმან აშოროს მას ყმასა შენი ქმარობა!
რა შემოვიდენ ინდოეთს, შევიგნა მათი გვარობა,
ვუჩვენო ჩემი ძალ-გული და ჩემი მეომარობა:
ასრე დავხოცნე, შეეძლოს აღარა, არ, სახმარობა!”

მიბრძანა, თუ: “ხამს დიაცი დიაცურად, საქმე-დედლად,
დიდსა სისხლსა ვერ შეგაქმნევ, ვერ ვიქმნები შუა კედლად:
რა მოვიდეს სიძე, მოკალ მისთა სპათა აუწყვედლად.
ქმნა მართლისა სამართლისა ხესა შეიქმს ხმელსა ნედლად.

ასრე ქმენ, ჩემო ლომო და მჯობო ყოველთა გმირთაო,
მოპარვით მოკალ სასიძო, ლაშქართა ნუ მოირთაო,
მისთა სპათაცა ნუ დაჰხოც, ზროხათა ვითა, ვირთაო, –
დიადი სისხლი უბრალო კაცმანმცა ვით იტვირთაო?

იგი რა მოჰკლა, ეუბენ პატრონსა, ჩემსა მამასა,
ჰკადრე, თუ: “სპარსთა ვერა ვიქმ ინდოეთისა ჭამასა,
ჩემია მკვიდრი მამული, არ მივსცემ არცა დრამასა,
არ დამეხსნები, გაგიხდი ქალაქსა ვითა ტრამასა!”

Κι έγιν’ ό θυμός της χάρη, πού χαρίζει εύτυχία,
γιά τοϋ ήλιου ήταν θέρμη, γιά τοϋ φεγγαριού ήσυχία.
Μ’ ’έπιασε καί μέ τό χάϊδι καί μ’ ανείπωτη εύμένεια,
έτσι μίλησε, πού βγήκε κάθε τής ψυχής μου έγνοια.

“Ό σοφός ποτέ δέν τρέχει, μελετά τό κάθε βήμα,
ένεργά πάντα μέ γνώση καί τό λάθος τοχει κρίμα.
Άν θά πεις στό γάμο ένάντια, ό αφέντης θά θυμώσει
καί μιά έχτρα μεταξύ σας, τήν Ινδία θά ζημιώσει.

Μ’ άν τόν Πέρσο άφήσεις νάρθει, θά τόνε δώσουν άντρα,
γιά πάντα θά μάς χωρίσουν, θά φορέσουμε τά μαύρα.
Εκείνος θά βασιλεύει κι έμάς θά μάς δέρν’ ή μπόρα.
Όχι! Δέ θά γίνει Πέρσης άρχοντας σ’ αύτή τή χώρα!”

Κράζω: “Τυχερός θά εΐναι, ποτέ άντρας σου άν δέ γένει.
Μόλις μάθω πώς ό Πέρσης στήν Ινδία μέσα μπαίνει,
έτσι θά τόν άπαντήσω μέ τό κοφτερό σπαθί μου,
πού γαμπρός καί καλεσμένοι θά θυμούνται τήν όργή μου”.

Μ’ άπαντά: “Στις μάχες, ξέρεις, σάν κόρη πείρα δέν έχω,
μ’ άδικα σάν τρέχει αίμα, νά τό βλέπω δέν άντέχω.
Όταν έρθουν, τό σπαθί σου τό νιό μόνο άς χτυπήσει,
δίκαια όταν δικάζεις καί ραβδί μπορεΐ ν’ άνθίσει.

Κάμε έτσι ήρωά μου, πού σάν άπ ’ τούς ήρώους πάνω,
τό γαμπρό αύτόνα πλήζε κι όταν τόν ξαπλώσεις χάμω,
μή τούς φίλους του σκοτώσεις σάν γαϊδάρους ή σάν ζώα.
Πώς θά πάρεις στό λαιμό σου κρίμα γιά κορμιά άθώα;

Όταν τόν σκοτώσεις, έλα στόν άφθέντη μου πατέρα.
Πές του: Δέν μπορώ νά 8ώσω τούς Ίνδούς σέ ζένα χέρια.
Ειν’ αυτοί δικό μου κτήμα καί οϋτε 8ραχμή δέ δίνω
καί αν δέν υποχωρήσεις, ούτε πέτρα δέν αφήνω-.