დილასა ადრე სრას მიხმეს, დღე რა ქმნა მწუხრმან ჟამითა;
ავდეგ, ვცან მათი ამბავი, წასლვა ვქმენ მითვე წამითა;
ვნახე, ორნივე ერთგან სხდეს ხასითა ოდენ სამითა,
რა მივე, მითხრეს დაჯდომა, წინაშე დავჯე სკამითა.

გვიბრძანეს, თუ: “ღმერთმან ასრე დაგვაბერნა, და-ცა-გვლია;
ჟამი გვახლავს სიბერისა, სიყმაწვილე გარდგვივლია;
ყმა არ მოგვცა, ქალი გვივის, ვისგან შუქი არ გვაკლია,
ყმისა არ-სმა არა გვაგვა, ამად ზედა წაგვითვლია

აწ ქალისა ჩვენისათვის ქმარი გვინდა, სად მოვნახოთ,
რომე მივსცეთ ტახტი ჩვენი, სახედ ჩვენად გამოვსახოთ,
სამეფოსა ვაპატრონოთ, სახელმწიფო შევანახოთ,
არ ამოვწყდეთ, მტერთა ჩვენთა ხრმალი ჩვენთვის არ ვამახოთ”.

ვთქვით: “თქვენის ძისა არა-სმა გულსა ვით მიეფარების,
მაგრა კმა ჩვენად იმედად, ვინ მზესა დაედარების;
ვისცა სთხოვთ შვილსა სასიძოდ, მას დიდად გაეხარების,
სხვამცა რა გკადრეთ! თვით იცით, მაგას რა მოეგვარების”.

დავიწყეთ რჩევა საქმისა, გული მიც, თუცა მელია;
ვთქვი: “ჩემგან დაშლა ამისი არ ითქმის, არ-საქმნელია!”
მეფემან ბრძანა: “ხვარაზმშა, ხელმწიფე ხვარაზმელია,
თუ მოგვცემს შვილსა საჩვენოდ, მისებრი არ-რომელია”.

რომე პირველვე დაესკვნა, მათ ესე შეეტყვებოდა;
ერთმანერთსაცა უჭვრეტდეს, სიტყვაცა აგრე სწბებოდა.
ჩემგან დაშლისა კადრება მართ ამბვად არ ეგებოდა,
ოდენ დავმიწდი, დავნაცრდი, გული მი და მო კრთებოდა.

დედოფალმან თქვა: “ხვარაზმშა მეფეა მორჭმით მჯდომელი,
მათსამცა შვილსა სასიძოდ ჩვენთვის სხვა სჯობდა რომელი!”
შეცილებამცა ვინ ჰკადრა, რათგან თვით იყო მნდომელი!
მოწმობა დავჰრთე, დაესკვნა დღე ჩემი სულთა მხდომელი.

„Morgens rief man mich zu Hofe, kaum das Dämmergraun verfloß;
ich stand auf, empfing die Botschaft und begab mich gleich ins Schloß,
fand das Herrscherpaar beim Rate, der drei Kanzler in sich schloß,
setzte mich zu den Wesiren, nach Gebühr, als Ranggenoß.

‚Gott hat uns ergrauen lassen‘, sprach der Fürst, ‚wir altern schon;
Greisenjahre sind in Aussicht, Jugendtage längst entflohn.
Eine Tochter reift uns strahlend, doch kein Erbe für den Thron;
wir bedauern’s nicht: die Süße ist uns teuer wie ein Sohn.

Wählt für sie uns einen Gatten, einen würdigen und wahren;
mög er unsre Krone erben, laßt ihn sein, was wir einst waren.
Unser Reich soll er verwalten, unsre Königswürde wahren,
daß wir keines frechen Feindes frisch gewetztes Schwert gewahren.‘

‚Daß Ihr keinen Sohn habt‘, sprach ich, ‚drob vergießt nicht eine Zähre.
Eure Sonnenmaid hat reichlich, was in uns die Hoffnung nähre.
Euch den Schwiegersohn zu stellen, jeden freut es, wer’s auch wäre.
Was hier not tut, seht Ihr klarer, als ich je es Euch erkläre.‘

Nun begann man Rats zu pflegen, und mein Herz erstarb sogleich.
Dies zu hindern, steht, so dacht ich, nicht in meinem Machtbereich.
‚Groß ist‘, sprach der Fürst, ‚mein Nachbar, König im Choresmer-Reich;
wollt er uns den Sohn verschwägern, käm wohl dem kein zweiter gleich.‘

Dies war im voraus vereinbart, solchen Einklang spürte man,
merkte ihn verschwornem Blinzeln und verhülltem Reden an.
Nicht zu denken wagt ich, daß man solchem Unheil steuern kann;
und ich ward zu Staub und Asche, meine Leidenszeit begann.

‚Der Choresmer‘, sprach die Fürstin, ‚herrscht als machtumstrahlter Schah.
Seinen Sproß zum Tochtermanne wünscht ich wohl, wer käm ihm nah!‘
Widerrede war vergeblich, da ich dies beschlossen sah;
und ich stimmte zu und starb fast, wußte nicht, wie mir geschah.