მე ვჰკადრე: “ღმერთი ვინათგან შეუნდობს შეცოდებულსა,
უყავით თქვენცა წყალობა მას ღონე-გაცუდებულსა”.
რამაზს უბრძანებს: “იცოდი, გაგგზავნით შეწყალებულსა,
მაგრა ნუ გნახავთ კვლამცაღა ჩვენს წინა გაწბილებულსა!”

ხარაჯა დასდვეს, შეჰკვეთეს დრაჰკანი ასჯერ ასია,
კვლა ხატაური მრავალი, სხვა სტავრა, სხვა ატლასია.
მერმე ყველაი დამოსა, იგი და მისი ხასია,
შეწყალებული გაგზავნა, უყო რისხვისა ფასია.

ხატაელმან დაუმადლა, დადრკა, მდაბლად ეთაყვანა,
მოახსენა: “ორგულობა თქვენი ღმერთმან შემანანა.
თუღა ოდეს შე-ღა-გცოდო, მაშინ მომკალ მემცა განა!”
წავიდა და ყველაკაი მისი თანა წაიტანა.

მოვიდა კაცი მეფისა, ცისკრობს, არ დანაღამია;
ებრძანა: “რა შენ გაგყრივარ, მას აქათ თვეო სამია,
მინდორს მოკლული ისრითა ნადირი არ მიჭამია,
არ დამაშვრალ ხარ, წავიდეთ, თუცა დაშვრომის ჟამია”.

შევეკაზმე, დარბაზს მივე, დამხვდა ჯარი ავაზისა,
შავარდნითა სავსე იყო სრულად არე დარბაზისა,
მეფე ქვე ჯდა შეკაზმული, შვენებითა მსგავსი მზისა;
გაეხარნეს მისლვა ჩემი, ტურფისა და ლამაზისა!

იდუმალ ცოლსა ეუბნა, მართ ჩემგან უცოდნელია:
“ომით მოსრული ტარიელ საჭვრეტლად სასურველია,
მან გაანათლოს მჭვრეტელთა გული, რაზომცა ბნელია;
რაცა დაგვედრო საქმნელად, ქმენ, არა საზოზნელია.

აწ მითქვამს საქმე უშენოდ, შენცა ცან ესე მცნებული:
რათგან ქალია სამეფოდ ჩვენგანვე სახელ-დებული,
ვინცაღა ნახავს, აწ ნახოს, აჰა დღე, ედემს ხლებული,
გვერდსა დაისვი, ორნივე სრას დამხვდით, მოვალ შვებული”.

“Puesto que Dios mismo”, respondí, “olvida las faltas cometidas,
tened piedad de quien se ve privado de todas sus fuerzas”.
Entonces dijo a Ramaz: “Entiende que te hago misericordia,
pero nunca más te atrevas a presentarte ante mí sin honor”.

Como deuda de guerra quedó fijado un tributo de cien veces cien dracmas,
cientos de catayanos como rehenes, brocados y también rico satén.
Farsadán ordenó entregar magníficas vestiduras al rey y sus nobles,
y los despidió con su perdón. Éste fue el castigo de su cólera.

El catayano Ramaz, reconocido, se postró ante él con humildad.
Dijo: “Dios me ha hecho arrepentirme de mi felonía con vos.
Si cometiera de nuevo traición, entonces mandadme asesinar”.
Luego partió llevando consigo su ejército y sus cortesanos.

Al alba, disipada ya la bruma matinal, llegó un correo del rey
que traía un mensaje: “Han pasado ya tres meses desde que partiste
y desde entonces no he comido caza abatida con flechas en los campos.
Si no estás cansado, ven, aunque es razonable que estés cansado”.

Yo mismo me vestí y me dirigí a la entrada del palacio;
una jauría de lebreles me aguardaba y los halcones volaban sobre nosotros.
Tan brillante como el sol, el rey estaba preparado para salir.
Se sentía contento de reunirse conmigo y yo también estaba feliz y dichoso.

Miró a su reina, que estaba sentada tras de él, y le susurró secretamente:
“Contemplar a Tariel de regreso de la batalla es un placer para los sentidos;
ilumina el corazón de quien lo mira, por triste y oscuro que esté.
Procura llevar a término sin demora lo que te pediré al punto.

He trazado mi plan sin advertirte, y ahora, mi reina, debes conocerlo:
tenemos una hija que será rey del país, pero sólo nosotros lo sabemos.
Que se muestre ante todos la que puede compararse a un árbol del Edén;
cuando volvamos de la caza, que se una a nuestra compañía”.

მოვინადირეთ მინდორი, ძირი მთისა და გორისა;
იყო სიმრავლე ძაღლისა, შავარდნისა და ქორისა.
ადრე დავბრუნდით, ვიარეთ არ ეჯი გზისა შორისა.
აღარ იბურთეს, დაშლა ქმნეს თამაშობისა ორისა.

ჩემთა მჭვრეტელთა მოეცვა ქალაქი, შუკა და ბანი.
ომ-გარდახდილსა მშვენოდეს მაენიანნი კაბანი;
ფერმიხდილ-გვარი ვშვენოდი ვარდი, ცრემლითა ნაბანი,
ვინცა მიჭვრეტდის, ბნდებოდის, – მართლად არს, არ კატაბანი.

რიდენი რომე მეშოვნეს ქალაქსა ხატაელთასა,
იგი მეხვივნეს, მშვენოდეს, ვახელებ გულსა ხელთასა.
მეფე გარდახდა, დარბაზსა შევედით ჩემთა მზრდელთასა,
შევხედენ, დავჰკრთი ელვასა ღაწვთა მზეებრ ნათელთასა.

მას მზესა ტანსა ემოსნეს ნარინჯის-ფერნი ჯუბანი,
ზურგით უთქს ჯარი ხადუმთა, დას-დასად, უბან-უბანი;
სრულად ნათლითა აევსო სახლი, შუკა და უბანი,
მუნ ვარდსა შუა შვენოდეს ძოწ-მარგალიტნი ტყუბანი.

ნაომარსა, დაკოდილსა ხელი ყელსა ჩამომება.
დედოფალი საჯდომთაგან ადგა, წინა მომეგება,
ვითა შვილი გარდამკოცნა, ღაწვი ვარდი დამილება,
მითხრა: “ნუ ეჭვ ამას იქით, თუღა მტერი შე-ღა-გება”.

ახლოს დამისვეს ადგილსა, მუნ, სადა მეამებოდა.
პირის-პირ მიჯდა იგი მზე, გული ვისთვისცა კვდებოდა.
მალვით ვუჭვრეტდი, მიჭვრეტდის, სხვად არად მეუბნებოდა;
თვალნი მოვსწყვიდნი, სიცოცხლე ამითა მეარმებოდა.

შეიქმნა სმა და პურობა, მსგავსი მათისა ძალისა;
სხვა გახარება ასეთი არს უნახავი თვალისა!
ჯამი და ჭიქა – ყველაი ფეროზისა და ლალისა.
არვისი ბრძანა მეფემან არცა გაშვება მთრვალისა.

Cazamos por los campos, a través de las laderas y las colinas,
con una numerosa compañía de perros, gavilanes y halcones.
Después de la cacería no nos entretuvimos en juegos y deportes,
y regresamos pronto por una senda no demasiado larga.

Para verme las gentes salían a los mercados y las azoteas.
Yo llevaba todavía los vestidos que había portado en la guerra;
estaba hermoso como una pálida rosa que hubiera sido bañada en lágrimas.
No miento: en verdad, quien me veía, se sentía desfallecer.

La tela que había encontrado en la ciudad de los catayanos
la llevaba echada sobre mí, y enloquecía aún más todos los corazones.
El rey descendió del caballo y entramos en las estancias de mis padres adoptivos.
La vi entonces, la luz de sus mejillas hizo temblar mis pupilas y me estremecí.

Las bellas formas de mi sol se vestían con una túnica anaranjada.
Detrás de ella, sus damas y eunucos se mantenían alineados respetuosamente.
Su vivo resplandor iluminaba todo el palacio y las calles vecinas.
Junto a sus mejillas de rosa brillaban dientes como perlas y labios de coral.

A causa del golpe recibido en la batalla, yo tenía el brazo vendado;
la reina entonces, abandonando su trono, avanzó a mi encuentro,
posó sus labios sobre mis mejillas de rosa, me abrazó maternal,
y me dijo: “Ya no habrás de temer ningún otro ataque del enemigo”.

Me hicieron sentar junto a ellos y gocé de aquella felicidad:
el sol estaba frente a mí, para desfallecimiento de mi corazón.
Sin decir palabra nos mirábamos a hurtadillas el uno al otro.
La vida me resultaba odiosa si intentaba apartar mis ojos de ella.

Después dio comienzo el festín real, digno de tan ilustre anfitrión;
ningún ojo vio jamás una fiesta de esplendor tan exquisito.
Todas las copas y las jarras eran de ópalo y rubí.
El rey hizo permanecer en el banquete incluso a los ebrios.