არაბთა მეფე მასპინძლობს, იქმს ოდენ არიფობასა,
ზოგჯერ მათ ახლავს, ზოგჯერ მათ, არ იხმობს ხელმწიფობასა,
გასცემს და უქებს ყველაი უხვობა-იეფობასა,
ფრიდონ ზის ახლოს ავთანდილს, ჩვეული თვით მეფობასა.

მეფესა ქმრითურთ პატივი ჰქონდა ინდოთა ქალისა,
სიყვარული და ჩუქება, ვით სიძისა და სძალისა;
რომე სძღვნა, არა ეგების თქმა არცა ნაათალისა, –
თვითო სკიპტრა და პორფირი და გვირგვინები თვალისა.

კვლა უძღვნა ძღვენი ორთავე, მსგავსი მათისა ბედისა,
ათასი თვალი, ნაშობი რომანულისა დედისა,
კვლა მარგალიტი ათასი, მართ ვითა კვერცხი ტრედისა,
ათასი ცხენი ტაიჭი, სიდიდით მსგავსი ქედისა.

ფრიდონს უძღვნა ცხრა ტაბაკი მარგალიტი თავ-შედგმული,
ცხრა ტაიჭი, ძვირფასისა უნაგრითა შეკაზმული.
ინდოთ მეფე თაყვანსა სცემს ლაღი, ბრძენი, არ მახმული,
მადლი ჰკადრა ფხიზელურად, თუცა იყო ღვინო-სმული.

რას ვაგრძელებდე? გარდახდეს დღენი ერთისა თვისანი.
თამაშობდიან, არ იყვნეს ყოლა გაყრანი სმისანი.
ტარიელს სძღვნიან უცხონი თვალნი ლალისა ქვისანი,
ათ ყოვლთა მათნი ელვანი ჰფარვენ მართ ვითა მზისანი.

ტარიელ ჰგვანდის ვარდსა და იყვის ფიფქისა მოველად,
ავთანდილ როსტანს წინაშე გაგზავნა დასათხოველად,
შესთვალა: “შენი სიახლე კმა ჩემად ლხინად ყოველად,
მტერთა აქვს ჩემი სამეფო, ვიცი მუნ შიგან მძოველად.

უცებნი მოსრნის მცოდნელთა ცოდნამან, ხელოვნებამან.
ვეჭვ, მოგცეს თქვენცა დაღრეჯა ჩემმან რასაცა ვნებამან;
წავიდე, ავი არ მიყოს მე აქა დაყოვნებამან,
ადრე კვლა გნახნე მორჭმულნი, ინებოს ღმრთისა ნებამან”.

Rostevan se comporta como un generoso anfitrión con sus huéspedes,
y sin preocuparse de su rango, se ocupa de servir con sus manos a unos y otros.
Todos alaban su corazón de generosidad sin límite con elogiosas palabras.
Siguiendo la costumbre de los reyes, Nuradín se sienta a los pies de Avtandil.

El rey honra a la heredera de las Indias y a su esposo
colmándolos de atenciones y presentes como a una hija y un yerno.
Nadie podría contar ni la décima parte de cuanto recibieron:
un manto de púrpura para cada uno y una corona y un cetro de diamantes.

Ofrece a cada uno regalos adecuados a su rango y dignidad:
miles de gemas exquisitas más puras que los rubíes de Badastán,
miles de piedras preciosas parecidas por su tamaño a huevos de paloma,
miles de caballos de fogosa sangre, imponentes como montañas.

A Pridón ofrece nueve bandejas desbordantes de finas perlas,
y nueve caballos árabes equipados con arneses y monturas preciosas.
El rey de las Indias se inclina y todo lo agradece con gesto digno y majestuoso;
su apostura despierta admiración, aunque había bebido en abundancia.

¿Qué puedo añadir? Entre festejos pasaron los días de un mes.
No había fin para las diversiones, los banquetes, los juegos y el vino deleitoso.
Sin cesar Tariel recibía rubíes y joyas maravillosas
cuyo brillo iluminaba las estancias como los rayos del sol.

La luz de Tariel semeja el brillo de la nieve; es como una rosa.
Ahora anima a Avtandil a acercarse a Rostevan con un mensaje,
y decirle: “Estar a tu lado es para mí suficiente felicidad,
pero el enemigo traidor campea a su gusto en mi reino y lo saquea.

El arte de la sabiduría y el conocimiento acaban por destruir al ignorante.
Sé que te entristecerá, oh soberano, saber lo que voy a decirte,
pero es necesario; cualquier retraso puede ser fatal para mi teína y para mí.
Ojalá la voluntad de Dios permita que nos reencontremos, y te halle yo feliz y poderoso”.

როსტევან ჰკადრა: “მეფეო, რად ხართ რასაცა რიდითა?
რაცა გიჯობდეს, იქმოდით, გასჭვრეტდით, გაიცდიდითა,
ავთანდილ თანა წამოგყვეს, წადით ლაშქრითა დიდითა,
თქვენთა მტერთა და ორგულთა დაჰფრეწდით, და-ცა-სჭრიდითა”.

ავთანდილ უთხრა ტარიელს ესე სიტყვები ორები.
მან უთხრა: “აგრე ნუ უბნობ, შეცევ ბროლისა ყორები,
ახალ შერთულსა მთვარესა, მზეო, ვით მოეშორები?”
ავთანდილ უთხრა: “მაგითა შენგან არ მოვიღორები”.

არ დია გინდა დამაგდო, წახვიდე ჩემად მზრახავად!
ცოლი უყვარსო, გამწირა, იყო ამიხად მსახავად;
მე დავრჩე შენი გაყრილი თავისა მევაგლახავად?
კაცსა მოყვრისა გაწირვა, ახ, მოუხდების, ახ, ავად!”

ტარიელს უგავს სიცილი ბროლისა ვარდთა ფრქვევასა;
უბრძანა: “ვიტყვი უშენოდ შენისა უფრო მე ვასა;
რათგან გწადიან, წამომყევ, დამწამებ ნურას თნევასა”.
ავთანდილ ბრძანებს ლაშქართა ყოვლგნით მის თანა წვევასა.

შეყარნა სპანი არაბეთს, აღარა ხანსა ზმულია,
კაცი ოთხმოცი ათასი, ყველაი დაკაზმულია.
კაცსა და ცხენსა ემოსა აბჯარი ხვარაზმულია.
არაბთა მეფე მათითა გაყრითა ნავღელ-ჭმულია.

ერთმანერთისა გაყრილნი ქალნი ორნივე, დობილნი,
ერთმანერთისა დად-ფიცნი, სიტყვისა გამონდობილნი,
მკერდითა მკერდსა შეკრულნი, ყელითა გარდაჭდობილნი,
ტიროდეს; მათთა მჭვრეტელთა გულნი-მცა ესხნეს წთობილნი.

მთვარე ცისკრისა ვარსკვლავსა რა თანა-შეესწოროსა,
ორნივე სწორად ნათობენ, მოჰშორდეს, მოეშოროსა;
არა თუ იგი მოჰშორდეს, მართ ცამან მოაშოროსა,
მათად საჭვრეტლად მჭვრეტელმან ხამს, თავი იქედგოროსა.

Rostevan responde: “Oh, soberano, ¿por qué te muestras obligado hacía mí?
Obra como sea mejor para ti y para tu reino sin dudarlo, Tariel.
Avtandil te acompañará hasta tus tierras con su ejército.
Acaba, reduce a cenizas a tus enemigos y a los que se muestren traidores”.

Avtandil dice a Tariel: “Iré contigo, hermano mío”,
y éste contesta: “No digas más, guarda tus dientes de cristal.
¿Cómo puedes, oh sol, separarte de la luna a la que te acabas de unir?”.
El Árabe responde: ” ¿Crees que lo que dices conseguirá que me quede?

¿Cómo puedes partir y guardar en tu mente este pensamiento:
fiel al amor de su esposa abandona al amigo en un apuro?
¿Cómo podría alejarme de ti y no convertirme en objeto de piedad?
El que desampara al amigo, ¿puede ser considerado un hombre?”.

La sonrisa de Tariel es como el cristal que brilla entre las rosas.
Responde: “La separación me dolería y me haría lamentarme más que a ti.
Puesto que lo deseas, ven. Me doy cuenta de que es inútil la persuasión”.
Avtandil ordena a sus tropas que vengan a reunirse de todas partes.

Sin perder tiempo los ejércitos de Arabia se reúnen:
veinte mil guerreros equipados y preparados para la batalla.
Caballeros y caballos se protegen con armaduras de Jorasán.
Su partida pone en la boca de Rostevan una gota de hiel.

Las damas, que ya son como hermanas, se separan con pesar
después de haberse jurado eterna amistad y fraternidad y secreto en las confidencias.
Se abrazan estrechamente corazón con corazón y las lágrimas brotan de sus ojos.
Aquellos que las ven sienten en el alma desolación y pesadumbre.

Cuando la estrella de la mañana se encuentra con la luna,
ambas brillan por igual en el cielo, pero al separarse, palidecen.
Es el cielo quien las separa y no el deseo de su corazón.
Hay que estar tan alto como una montaña para poder verlas juntas.

მათთავე სახედ, რომელსა ესენი დაუბადიან,
იგივე გაჰყრის, სიშორე არა თუ ნებით სწადიან,
ვარდსა სწებვენ და აპობენ, ტირან და ცრემლნი ჩასდიან.
მათთა გამყრელთა ყოველთა სიცოცხლე არ იქადიან.

ნესტან-დარეჯან თქვა: “ნეტა-მც ყოლა არ შეგემცნებოდი, –
მზისა გამყრელი გაყრითა აწ ასრე არ დავდნებოდი.
ამბავსა სცნევდი, მაცნევდი, წიგნითა მეუბნებოდი,
ვითა მე შენთვის დამწვარ ვარ, აგრევ შენ ჩემთვის ჭნებოდი”.

თინათინ უთხრა: “ჰე მზეო, შენთა მჭვრეტელთა ლხინებო,
რად-მცა გაგწირე, თუ ვითა გაყრასა მოვითმინებო!
ღმრთისაგან დღეთა თხოვისა ნაცვლად სიკვდილი ვინებო,
აგრემცა მივი, რაზომსა ცრემლსა მე დავიდინებო!”

კვლა აკოცეს ერთმანერთსა, გაიყარნეს იგი ქალნი;
ქვე დამდგომმან წამავალსა ვერ მოსწყვიდნა ყოლა თვალნი;
იგი იჭვრეტს უკუღმავე, ედებოდეს ამით ალნი.
რომე მწადდეს, ვერ დავწერენ მე სიტყვანი ნაათალნი.

როსტან მათითა გაყრითა ხელთაგან უფრო ხელდების,
ათასჯერ იტყვის ვაგლახსა, არ სულთქმა უერთხელდების,
ცხელი სდის წყარო ცრემლისა, მართ ვითა ქვაბი ცხელდების;
ტარიელ არის დაღრეჯით, ფიფქი ნასდების, თხელდების.

ტარიელს ვარდსა დაუტყლეჟს მეფე ხვევნით და კოცებით;
იტყვის, თუ: “თქვენი სიახლე მიჩს აქამდისცა ოცებით;
რათგან მოგშორდი, დავრჩები პატიჟთა გაასოცებით,
შენგან მოგვეცა სიცოცხლე შენგანვე დავიხოცებით”.

ტარიელ შეჯდა, მეფისა გამყრელი, გამომსალამე;
სრულად ლაშქართა სდიოდა ცრემლი, მინდორთა სალამე:
მზე შენ გლამისო საომრად და თავი შენ მას ალამე.
უბრძანა: “თქვენთვის მტირალსა ყოლ არად მიჩნდეს სალა მე!”

Aquel que las creó a semejanza de los planetas,
determinó su separación en contra de sus propios deseos.
Las lágrimas caen como el rocío de las rosas entreabiertas.
Para aquellos que se separan, la vida es sólo tristeza.

Nestán dice: “¿Nunca Dios me permitirá volver a contemplarte?
Para quien te ha conocido, nada hay más doloroso que partir.
Envíame noticias tuyas, como yo haré, por medio de cartas y mensajeros.
Me quemo por ti, del mismo modo que tú te quemas por mí”.

Responde Tinatín: “Oh, sol, delicias de quien te contempla.
¿Cómo dejarte? ¿Cómo podré resistir tu ausencia?
Más desearía que Dios tomara esta vida mía que le ofrezco.
Ojalá los días de tu vida sean tantos como las lágrimas que derramaré”.

De nuevo se abrazan la una a la otra antes de separarse.
La que se queda no puede separar sus ojos de la que parte.
También Nestán se vuelve para mirar; el fuego la hiere y la consume.
Yo no sabría describir la ternura y la angustia de esta separación.

Tras la partida, Rostevan cae en un delirio como de locura,
y entre lágrimas y suspiros no cesa de repetir: “¡Desdichado de mí!”,
Sus lágrimas se desbordan como el recipiente que puesto al fuego hierve.
El rostro de Tariel palidece; la nieve se moja y se funde.

El rey, estrechando a Tariel, lo cubre de besos con sus labios,
y dice: “Tu presencia aquí me parece todavía un sueño.
Veinte veces se incrementa mi dolor cuando te veo partir.
Tú, que nos diste nueva vida, también nos harás perecer”.

Tariel monta en su caballo, saluda con la mano y parte.
El ejército entero vierte lágrimas que van a regar los campos.
El sol se apresura al combate y todo se oscurece tras él.
Piensa: “¿Qué son las lágrimas de Salamán comparadas con las mías?”.