ვთქვი: “პასუხსა ვერას გკადრებ, თუ არა ვსცნობ მე მართალსა:
რა შეგცოდე, რა მიქმნია უცნობოსა, ფერ-ნამკრთალსა?”
კვლაცა მითხრა: “რას გეუბნა მტყუანსა და შენ მუხთალსა?
დიაცურად რად მოვღორდი? მე დავუწვავ ამით ალსა.

შენ არ იცი ხვარაზმშასი საქმროდ ჩემად მოყვანება?!
შენ ჯდომილხარ სავაზიროდ, შენი რთულა ამას ნება,
შენ გასტეხე ფიცი ჩემი, სიმტკიცე და იგი მცნება,
ღმერთმან ქმნა და დაგირჩინა ცუდად შენი ხელოვნება!

გახსოვს, ოდეს “ჰაჲ-ჰაჲ-ს” ზმიდი, ცრემლნი შენნი ველთა ჰბანდეს,
მკურნალნი და დასტაქარნი წამალსა-ყე მოგიტანდეს?
მამაცისა სიცრუვეთა, ნეტარ, სხვანი რამცა ჰგვანდეს!
რათგან დამთმე, მეცა დაგთმობ, ვინძი უფრო დაზიანდეს!

ამას ვბრძანებ: ვინცა გინდა ეპატრონოს ინდოეთსა,
ეგრეც მე მაქვს პატრონობა, უგზოს ვლიდენ, თუნდა გზეთსა!
ეგე აგრე არ იქმნების, წა, მომცთარ ხარ მოსაცეთსა,
აზრნი შენნი შენვე გგვანან, მტყუანსა და შენ აგეთსა!

ცოცხალ ვიყო, შენ ინდოეთს, ღმერთო, ხანი ვერა დაჰყო!
თუ ეცადო დაყოფასა, ხორცთა შენთა სული გაჰყო!
სხვა ჩემებრი ვერა ჰპოვო, ცათამდისცა ხელი აჰყო!”
ესე სიტყვა დაასრულა, ყმა ატირდა, სულთქვნა, აჰ-ყო.

თქვა: “რა მესმა ესე მისგან, მეიმედა მეტის-მეტად,
კვლა მიეცა თვალთა ძალი მის ნათლისა ეგრე ჭვრეტად.
აწ დავკარგე; რად არ გიკვირს, რად ცოცხალ ვარ, რად ვარ რეტად?
ვაჲ, სოფელი უხანოო, რად ჰზი სისხლთა ჩემთა ხვრეტად?

შევჰხედენ, ვნახე სასთუნალ მუსაფი გაშლით მდებარე,
ავიღე, ავდეგ მე ღმრთისა და მერმე მათი მქებარე,
ვჰკადრე, თუ: “მზეო, დაგიწვავ, ჩემიცა დაწვი მზე ბარე,
რათგან არ მომკლავ, პასუხი ერთაი გკადრო მე ბარე.

“’If I know not the truth, what can I answer,’ I said.
What have I said or done to provoke such impassioned anger?’
What shall I say,’ said she, ‘to a false and perfidious traitor?
Why did I let you deceive me and fall for your treacherous smiles?

“‘You know that the prince of the Khvarazmians is being brought here to wed me.
You were one of the council. You gave consent to this marriage.
Where are the sacred covenants, the plighted and absolute pledges?
O would the Lord forbear to ever fulfil your desires!

“‘Have you forgotten your sighs and your tears that watered the meadows,
The doctors who came from afar to restore your health and your reason?
Can there be evil more vile than your feigned and deceiving avowals?
Since you have played me false, I, too, will renounce you for ever.

“‘Listen! Whosoever shall rule and be king of the kingdom of India,
Whether by treacherous means or by fair he usurps the title,
Know that I also rule, for I am absolute sovereign.
You are deceived if you think you wIll ever succeed in your scheming.

“’While I am queen, by God, you shall live in India no longer.
Dare to remain and I warn you, I shall tear your soul from your body!
Though you may search the world over, you will never find one who is like me!’
These were her words”, groaned Tariel, “Alas, my love, he lamented.

“Hearing the cause of her anger hope restored me to senses,
Gave power to my eyes to see her and gaze on the glow of her radiance.
Avtandil, friend, do you marvel that I roam like a beast and am maddened?
Woe to this fleeting world that seeks but to drain my life-blood!

“When I looked up I behold the Koran lying beside her.
Taking it up I rose, praised God and then said to the maiden:
O sun, you have burnt me to ashes. My sun is set and extinguished.
Since I still live let me venture to give you, O sun, an answer.

რომე გკადრებ, ესე სიტყვა აწ თუ ცუდად ნალიქნია,
ცამცა მრისხავს, მზისა შუქნი ყოლა ჩემთვის ნუ შუქნია!
თუ მაღირსებ გაკითხვასა, ავი არა არ მიქმნია”.
მან მიბრძანა: “რაცა იცი, თქვიო!”, თავი დამიქნია.

კვლაცა ვჰკადრე: “მე თუ, მზეო, შენთვის ფიცი გამეტეხოს,
ღმერთმან აწვე რისხვა მისი ზეცით ჩემთვის გაამეხოს!
ვისი გინდა უშენოსა პირი მემზოს, ტანი მეხოს,
მაშა მაშინ რაგვარ დავრჩე, რა ლახვარი გულსა მეხოს!

მე მეფეთა დარბაზს მიხმეს, შექმნეს დიდი ვაზირობა.
მათ წინასვე დაეპირა იმა ყმისა შენი ქმრობა.
დამეშალა, ვერ დავშლიდი, დამრჩებოდა უმეცრობა;
თავსა ვუთხარ: “მიემოწმე, ჟამად გიჯობს გულმაგრობა”.

მემცა დაშლა ვითა ვჰკადრე, რათგან იგი ვერ მიმხვდარა!
არ იტყვის, თუ: ” ინდოეთი უპატრონოდ არ მომხდარა?
ტარიელ არს მემამულე, სხვასა ჰმართებს არვის არა!
ვის მოიყვანს, არა ვიცი, ანუ იგი ვინ მომცდარა?

ვთქვი: “ამითა ვეღარას ვიქმ, ღონე სხვა რა მოვიგვარო”;
თავსა ვუთხარ: “ნუ მოგიცავ, გონებაო მრავალ-გვარო!”
მედვა გული მხეცისაებრ, ათასჯერცა მინდორს ვარო,
ვისმცა მივეც თავი შენი, შენვე რადმე არ წამგვარო?!”

სულთა ვჰყიდდი გულისათვის, კოშკი ამად გამებაზრა;
იგი წვიმა და-რე-ნელდა, რომე პირველ ვარდი აზრა;
ვნახე, ძოწსა მარგალიტი გარე ტურფად მოემაზრა.
მიბრძანა, თუ: “ეგე საქმე მემცა მართლად რად მეაზრა?!

არ დავიჯერებ მე შენსა ღალატსა, ორგულობასა,
უარის ქმნასა ღმრთისასა, ამისთვის არ მადლობასა;
იაჯდი თავსა ჩემსა და მორჭმით ინდოეთს ფლობასა!
მე და შენ დავსხდეთ ხელმწიფედ, სჯობს ყოვლსა სიძე-სძლობასა”.

“’If I have broken my oath or falsified that which I promised,
May God hurl upon me His curses, may all the sun’s rays turn against me!
I have done no ill. Judge me, if you think me worthy to be judged’.
She said as she nodded to me: ‘Say what you have to say’.

“Again I ventured to say; ‘O sun, if I have played you false.
May God show his anger by hurling a thunderbolt down upon me!
Who but you have, for me, a face like a sun, a cypress form?
How can I stay alive if your lances pierce my heart?

“‘I was summoned to court by the king to attend a council of viziers.
The king and the queen had agreed upon Khvarazmsha as your husband.
Any attempt to oppose them would have been a foolish endeavour.
So I resolved to give my consent while I strengthened my spirit.

Could I have dared to forbid it, since the sovereign himself desired it?
His Majesty forgets that the realm has a master and heir to protect it.
Who else save I has the right to be king and ruler of India?
Whoever that prince Is I care not though he hastens here to wed you.

I thought to myself: I shall find some means to hinder this matter.
I tried to compose my feelings and waves of fear assailed me.
But I was more like a beast ready to rush to the forets.
Know you are mine, O sun! Why should you marry another?’

“Bargaining my soul for my heart I made of the tower a market.
The snow that had frozen the rose now dissolved into rain and grew milder.
The lustre of pearls gleamed softly as the coral was gently unfolded.
If what you now tell me is true then why should I blame you’, she said.

“’Now I doubt you no longer and believe you devoted and faithful.
True to your pledge and promise, a believer in God and His power.
Pray to the Lord to grant you myself and the lordship of India.
We are the heirs to the throne. Only you and I shall be sovereigns’.

მე ღმრთისაებრად მომიტკბა გამწყრალი, გამქისებული,
ანუ მზე იყო ქვეყანად, ან მთვარე პირ-გავსებული;
ახლოს დამისვა, მაღირსა აქამდის არ-ღირსებული;
მეუბნებოდა, დამივსო ცეცხლი ამითა გზებული.

მიბრძანა, თუ: “გონიერი ხამს აროდეს არ აჩქარდეს,
რაცა სჯობდეს, მოაგვაროს, საწუთროსა დაუწყნარდეს;
თუ სასიძო არ მოუშვა, ვა თუ მეფე გაგიმწარდეს,
შენ და ისი წაიკიდნეთ, ინდოეთი გარდაქარდეს!

კვლა თუ სიძე შემოუშვა, მე შემირთოს, იყოს ასდენ,
ერთმანერთსა გავეყარნეთ, ძოწეულნი გაგვიფლასდენ,
მათ მორჭმულთა მოივლინონ, ჩვენ პატიჟნი გაგვიასდენ,
ესე ამბად არ ეგების, რომე სპარსნი გაგვიხასდენ”.

მე ვჰკადრე: “ღმერთმან აშოროს მას ყმასა შენი ქმარობა!
რა შემოვიდენ ინდოეთს, შევიგნა მათი გვარობა,
ვუჩვენო ჩემი ძალ-გული და ჩემი მეომარობა:
ასრე დავხოცნე, შეეძლოს აღარა, არ, სახმარობა!”

მიბრძანა, თუ: “ხამს დიაცი დიაცურად, საქმე-დედლად,
დიდსა სისხლსა ვერ შეგაქმნევ, ვერ ვიქმნები შუა კედლად:
რა მოვიდეს სიძე, მოკალ მისთა სპათა აუწყვედლად.
ქმნა მართლისა სამართლისა ხესა შეიქმს ხმელსა ნედლად.

ასრე ქმენ, ჩემო ლომო და მჯობო ყოველთა გმირთაო,
მოპარვით მოკალ სასიძო, ლაშქართა ნუ მოირთაო,
მისთა სპათაცა ნუ დაჰხოც, ზროხათა ვითა, ვირთაო, –
დიადი სისხლი უბრალო კაცმანმცა ვით იტვირთაო?

იგი რა მოჰკლა, ეუბენ პატრონსა, ჩემსა მამასა,
ჰკადრე, თუ: “სპარსთა ვერა ვიქმ ინდოეთისა ჭამასა,
ჩემია მკვიდრი მამული, არ მივსცემ არცა დრამასა,
არ დამეხსნები, გაგიხდი ქალაქსა ვითა ტრამასა!”

“She was composed now and gentler, no longer angered and violent.
Either the sun was on earth or the full-faced moon of the heavens.
Seated beside me she smiled and, as she conversed, caressed me.
Thus she allayed and quelled the torturing fires that consumed me.

“‘The wise never hasten’, she said, ‘but are prudent In word and In action.
You will contrive what is best by trusting in God and His wisdom.
The king will be angry with you if you hinder that prince from coming;
If you quarrel with him the realm will be ravaged and wasted.

“‘But, woe is me, if he comes, then the king will force me to wed him.
We shall be sundered for ever and our happiness turned to sorrow.
Theirs will be revel and gladness while ours eternal lamenting.
Yet no one shall say that a Persian rules In the court of the Indians!”

“’Heaven forbid that you marry that youth!’ I fiercely responded,
Let them but enter the realm and I shall be there to confront them.
They will feel the might of my arm and the power of my prowess.
I shall wreak havoc amongst them, slay and destroy them completely!”

“’A woman’, said Nestan, “should always act as befits a woman,
Why should I be the cause of bloodshed and slaughter, O lion?
Stealthily slay but the brIdegroom, touch not his armies, I beg you.
A tree that Is withered grows green when justice and truth are enacted.

“’Do as I tell you, my lion, indisputable hero of heroes,
Take not your soldiers with you. Go alone and secretly kill him.
Why should you slaughter his armies like so many cattle or asses?
Shedding innocent blood is to man an unbearable burden!

“’When you have killed him then go to my father, your lord, and tell him:
King, I could never let India be food and drink for the Persians,
Nor will I yield up my heritage as heir and king of the country.
If you oppose me, beware lest I turn the place to a desert!”