როსტევან მეფისაგან და ავთანდილისაგან ნადირობა

LE ROI ROSTÉVAN ET AVTANDIL À LA CHASSE

დილასა ადრე მოვიდა იგი ნაზარდი სოსანი,
ძოწეულითა მოსილი, პირად ბროლ-ბადახშოსანი,
პირ-ოქრო რიდე ეხვია, შვენოდა ქარქაშოსანი,
მეფესა გასლვად აწვევდა, მოდგა თეთრ-ტაიჭოსანი.

შეეკაზმა მეფე, შეჯდა, ნადირობას გამოვიდეს;
მგრგვლივ მინდორსა მოსდგომოდეს, ალყად გარე შემოჰკრვიდეს;
ზეიმი და ზარი იყო, სპანი ველთა დაჰფარვიდეს,
ნაძლევისა მათისათვის ისროდეს და ერთგან სრვიდეს.

უბრძანა: “მონა თორმეტი მოდით, ჩვენთანა ვლიდითა,
მშვილდსა ფიცხელსა მოგვცემდით, ისარსა მოგვართმიდითა,
ნაკრავსა შეადარებდით, ნასროლსა დასთვალვიდითა!”
დაიწყო მოსლვა ნადირმან ყოვლთა მინდორთა კიდითა.

მოვიდა ჯოგი ნადირთა ანგარიშ-მიუწვდომელი:
ირემი, თხა და კანჯარი ქურციკი მაღლად მხლტომელი.
მას პატრონ-ყმანი გაუხდეს, ჭვრეტადმცა სჯობდა რომელი!
აჰა მშვილდი და ისარი და მკლავი დაუშრომელი!

ცხენთა მათთა ნატერფალნი მზესა შუქთა წაუხმიდეს,
მიჰხოცდეს და მიისროდეს, მინდორს სისხლთა მიასხმიდეს,
რა ისარი დაელივის, მონანი-ყე მოართმიდეს.
მხეცნი, მათგან დაკოდილნი, წაღმა ბიჯსა ვერ წასდგმიდეს.

იგი ველი გაირბინეს, ჯოგი წინა შემოისხეს,
დახოცეს და ამოწყვიდეს, ცათა ღმერთი შეარისხეს,
ველნი წითლად შეეღებნეს, ნადირთაგან სისხლი ისხეს.
ავთანდილის შემხედველთა: “ჰგავსო ალვას, ედემის ხეს”.

იგი მინდორი დალიეს, მართ მათგან განარბენია,
მინდორსა იქით წყალი დის და წყლისა პირსა კლდენია.
ნადირნი ტყესა შეესწრნეს, სადა ვერა რბის ცხენია.
იგი მაშვრალნი ორნივე მოსწყდეს, რაზომცა მხნენია.

Au point du jour se présenta le lis élancé et subtil,
Corps d’écarlate revêtu, traits de cristal et de rubis,
Un camail d’or le protégeait et lui seyait le fourreau bis.
Le cavalier héla le roi, et le blanc destrier bondit.

Le roi enfourche le cheval, tous deux se rendent à la chasse,
Les rabatteurs cernent le val et, tel un joyau, ils l’enchassent,
Couverts d’un joyeux brouhaha, les champs de guerriers s’empanachent
Les flèches, selon le pari, criblent les cibles, se pourchassent.

Aux écuyers on ordonna: «Vous serez douze à notre suite,
Nous offrant flèche ou arc tendu, soyez attentifs et tacites,
Comparez le nombre de tirs, évaluez les réussites.»
Le gibier commence à paraître autour du champ, à ses limites.

Le gibier en troupe surgit, aussi varié que nombreux:
La chèvre, l’onagre, le cerf, le chamois au saut périlleux.
L’avance des maîtres et serfs forme un spectacle merveilleux!
Voici la flèche et voici l’arc, servis par deux bras vigoureux.

Puis la poussière du galop ravit au soleil ses rayons.
Le tir abat les animaux, le sang arrose les sillons,
Près du seigneur le serf se dit: «À servir les flèches veillons.»
Sans faire un pas, la bête tombe au milieu de ce tourbillon.

On franchit en trombe le champ, traquant une troupe de daims,
Le gibier fut exterminé, Dieu courroucé d’un tel dédain.
Le sang versé teignit les champs, et la terre en rougit soudain.
On s’écrie, voyant Avtandil: «C’est le cyprès, arbre d’Eden!»

Le vallon ainsi traversé, on assista au rembucher:
Un cours d’eau limite le champ, au bord de l’eau sont des rochers,
Le gibier entre en la forêt où l’on ne saurait chevaucher.
Dispos et las, les deux rivaux ont alors brides relâché.