მათ ლაშქართაგან სამასნი კარგნი მოყმენი, ქველანი,
თანა წამომყვეს, წა-ცა-ვე, დავყარენ სპანი ყველანი,
დავჰვედრე: “სადა მე მევლოს, ვლენით იგივე ველანი,
ახლოს მომდევდით, მიშველეთ, გიხმობ, თუ მინდეს შველანი”.

სამ დღე ვიარე, მემთხვია სხვა კაცი მისვე ხანისა.
კვლა ეძღვნა უცხო მრავალი შესამოსელი ტანისა,
ებრძანა: “მწადსო სიახლე შენ ლაღისა და ჯანისა,
რა შეგეყარო, მაშინ სცნა შენ ძღვნობა ამისთანისა”.

კვლაცა ეთქვა: “მართალია ეზომ ჩემი მონახსენი,
მე თვით წინა მოგეგებვი, მესწრაფების ნახვა შენი”.
მოვახსენე: “დია, ღმერთო, ბრძანება ვქმენ მეცა თქვენი,
ტკბილად ვნახოთ ერთმანერთი, ვიყვნეთ ვითა მამა-ძენი”.

მუნით წასრული ჩამოვხე ტევრისა რასმე კიდესა;
კვლა მოციქულნი მოვიდეს, სალამად არ დამრიდესა;
წინა ტურფათა ტაიჭთა ძღვნად ჩემთვის მოზიდვიდესა:
შენსა ნახვასა მეფენი, – თქვეს, – მართლად ინატრიდესა.

მითხრეს: “მეფე მოგახსენებს, მეცა შენ კერძ ვიარები,
სახლით ჩემით წამოსრული ხვალე ადრე შეგეყრები”.
მოციქულნი დავაყენენ, ხარგა დავდგი, არ მაზრები,
მეტად ამოდ ვუალერსე, ერთგან დაწვეს ვით მაყრები.

კარგი საქმე კაცსა ზედა აზომ თურე არ წახდების:
ერთი კაცი უკმო-რე-სწყდა, მოდგა, მალვით მეუბნების:
“დიდი მაცო თქვენი ვალი, ჩემგან ძნელად გარდიხდების,
გაწირვა და დავიწყება ჩემგან შენი არ იქმნების.

მე მამისა თქვენისაგან ვარ ცოტაი განაზარდი.
თქვენი მესმა საღალატო, საცნობელად გამოვვარდი;
მკვდარი მიმძიმ სანახავად ტანი მჭევრი, პირი ვარდი,
ყველასავე მოგახსენებ, გამიგონე, დამიწყნარდი.

Διαλεχτούς βαρείς οπλίτες τριακόσιους παίρνω·,
καί προχώρησα μαζί τους, τό στρατό δέν τόν σηκώνω.
Μά παράγγειλα: “Όπου πάγω, άπό πίσω μου έλάτε,
μή μείνετε μακριά μου, δταν πώ εύθύς πετάτε .

Περπατήσαμε τρεις μέρες, άλλος πρέσβυς μ άπαντάει,
μοϋ ξανάστειλε ό Χάνης πολλά δώρα καί μηνάει:
“Θέλω νά σέ δώ λεβέντη, καί τό χέρι σου νά σφίξω
καί νά δεις μέ πόσα δώρα, τήν άγάπη μου θά δείξω!”

Καί άκόμα παραγγέλλεΐ: «Ό,τι σέ ποϋν νά πιστέψεις,
σπεύδω στή συνάντησή σου, νά σοϋ πώ μέ τίμιες σκέψεις:
-Όρκο στήν τιμή μου δίνω, ό,τι κι άν πώ θά τό κάμω,
σάν παιδί στήν άγκαλιά σου θ’ άκουμπήσω κι άς πεθάνω» .

Πέζεψα νά ξαποστάσω κοντά σέ κάποιο δρυμό,
πάλι μηνυτάδες ήρθαν μέ τιμές καί σεβασμό.
Άλογο μοϋ φέραν τώρα άπό τό Ραμαζχάν δώρα,
κι είπανε: “Ό βασιλιάς μας αναμένει ώρα στήν ώρα”.

“Είπε Ό βασιλιάς”, μοϋ λένε, “σπεύδει νά σέ συναντήσει,
τό παλάτι του άφήκε, γιά νά ’ρθει νά σέ γνωρίσει.
Δέχθηκε καλά τούς πρέσβεις σέ τσαντίρια μεταξένια,
καί πλαγιάσαν δλοι μέσα σέ παπλώματα μαλλένια» .

Τό καλό πού κάμεις”, λένε, “δέ θά πάει στόν αέρα”.
“Ενας μηνυτής μέ τρόπο μέ έπήρε παραπέρα
κι είπε: Νά ζεχάσω 8έν μπορώ, πώς χρωστώ μεγάλη χάρη,
καί τό χάρο δέ θ’ άφήσω, άνανδρα γιά νά σέ πάρει.

Μέ άνάθρεψε, νά ζέρεις, ό δικός σον ό πατέρας,
έμαθα τά πλάνα όλα π ’ έτοιμάζ’ αύτό τό τέρας.
Θέλει δόλια ν’ άφανίσει τή λεβέντικια μορφή σου.
Άκουσέ μου τι σοϋ λεγω, τί σκαρώνουν οί έχτροί σου.

რომე ცუდად არ მოჰღორდე, ისი კაცნი გღალატობენ,
ერთგან შენთვის დამალულნი სპანი ასჯერ ათასობენ;
კვლა სხვაგან გითქს სამი ბევრი, ასრე ფიცხლად მით გიხმობენ,
აწვე თავსა არ ეწევი, ფათერაკსა შეგასწრობენ.

მეფე ცოტათ მოგეგებვის, ვის მჭვრეტნი ვერ გელევიან;
მალვით ჩაიცმენ აბჯარსა, მიენდო, მით გეთნევიან;
კვამლსა შეიქმენ, ლაშქარნი ყოველგნით მოგეხვევიან.
რა ერთსა გცემდენ ათასნი, ეგრეცა მოგერევიან”.

მას კაცსა ამოდ ვეუბენ და მადლსა გარდვიხდიდია:
“რომე არ მოვკვდე, შემოგზღო, შენ ამას ინატრიდია;
აწ ამხანაგთა არ გიგრძნან, წადი, მათ თანა ვლიდია,
თუ დაგივიწყო, უთუოდ მემცა ვარ განაკიდია!”

არვის გავანდევ სულ-დგმულსა, დავმალე ვითა ჭორია.
რაცა იქმნების, იქმნების, ყოვლი თათბირი სწორია!
მაგრა სპათაკენ გავგზავნე კაცი, გზა თუცა შორია,
შევსთვალე: “ფიცხლად წამოდით, მოგრაგნეთ მთა და გორია”.

მე დილასა მოციქულთა სიტყვა ტკბილი შევუთვალე:
რამაზს ჰკადრეთ: მოგეგებვი, მოდი, მოვალ მეცა მალე.
ნახევარ დღე სხვა ვიარე, ჭირსა თავი არ ვაკრძალე.
განგებაა, დღესცა მომკლავს, ქვემცა სადა დავიმალე?!

ქედსა რასმე გარდავადეგ, მინდორს მტვერი დავინახე;
ვთქვი, თუ: “მოვა რამაზ მეფე; ჩემთვის უდგამს თუცა მახე,
ჩემი გაჰკვეთს ხორცსა მათსა ხრმალი ბასრი, შუბი ვახე”.
მაშინ ვუთხარ სპათა ჩემთა, სახე დიდი დავუსახე.

ვთქვი, თუ: “ძმანო, ისი კაცნი ჩვენ ღალატსა გვიდგებიან,
მკლავთა თქვენთა სიმაგრენი ამისთვისმცა რად დალბიან?
ვინცა მოკვდეს მეფეთათვის, სულნი მათნი ზეცას რბიან.
აწ შევებნეთ ხატაელთა, ხრმალნი ცუდად რას გვაბიან?”

Καί μήν πέφτεις σέ παγίδα. “Ολ αύτοί είναι προδότες,
στρατό εχουνε κρυμμένο δέκα μέρες άπό δώθε
καί άλλοϋ τρεις μυριάδες καί γι αύτό βιάζουν τόσο.
Άν δέν πάρεις τώρα μέτρα, τότε πώς νά σέ γλυτώσω;

Ό Ραμάζ θά σ’ άπαντήσει μέ τιμές καί μεγαλεία,
θά γλυκομιλά, μά κρυφά θά φορούν τήν πανοπλία.
Καί τό σύνθημα σά δώσουν, ό στρατός θά σέ κυκλώσει,
κι όταν χίλιοι χτυπούν έναν, ποιός μπορεϊνά τόν γλυτώσει;”

Καρδιακά μ αύ τόν μιλούσα, τόν φχαρίστησα σά φίλο:
Άν θά ζήσω, τή ζωή σου μ’ ό,τι θές θά τήν ποικίλλω.
Τώρα πήγαινε στούς άλλους, νά μή βάλλουν υποψία,
άν ποτέ θά σέ ζεχάσω, νά μήν έβρω ήσυχία”.

Δέν τό είπα σέ κανένα, γιατί νά τό πολυλές,
ό,τι είναι γραφτό νά γίνει, δέν βοηθούν οί συμβουλές.
Μήνυσα και στό στρατό πού έρχότανε πιό πίσω,
νά προφτάσουν, νά πετοΰν, όταν θά τούς τό ζητήσω.

Είδηση καλή στούς πρέσβεις είπα τό πρωί γοργά:
Πεστε τόν Ραμάζ πώς βγαίνω, πριν άκόμα γίνει άργά”.
Πήγα μια μέρ’ άκόμα, ποιός έκρύφτ’ άπό τή μοίρα;
Προχωρώ καί ό,τι γίνει, πιά άπόφαση τό πήρα.

Σ ενα ύψωμα έβγήκα, κάτω σύννεφο ή σκόνη,
σκεφτηκα: “Νά ό Ραμάζ, τόση σκόνη πού σηκώνει
καί παγίδα μού ’τοιμάζει, τό σπαθί άς είν’ καλά,
μήνυσα και τό στρατό μου, πλάνα έβαλα καλά”.

Φίλοι, είπα, προδοσία έτοιμάζοννε έκεϊνοι,
τόν άδύνατο καθένας δειλό δούλο θά τόν κρίνει.
Γιά τό βασιλιά πού πάει θ’ άμειψθεϊστόν ούρανό,
σά λιοντάρια άς χτυπούμε τό Χαζάρ τους τόν τρανό”.

ვუბრძანე ჩაცმა აბჯრისა ლაღმან სიტყვითა ხაფითა;
დავეკაზმენით საომრად ჯაჭვ-ჯავშანითა, ქაფითა;
რაზმი დავაწყევ, მივჰმართე, წავე დიდითა სწრაფითა,
მას დღესა ჩემი მებრძოლი ჩემმანვე ხრმალმან დაფითა.

მივეახლენით, შეგვატყვეს მათ ტანსა აბჯარ-ცმულობა;
კაცი მოვიდა, მომართვა მეფისა მოციქულობა;
ეთქვა, თუ: “ჟამად გვაჩნია ჩვენ თქვენი არ-ორგულობა,
აბჯრითა გხედავთ, შეგვქმნია აწ ამად გულ-ნაკლულობა”.

შევსთვალე, თუ: “მეცა ვიცი, რაცა ჩემთვის გაგიგია;
თქვენ რასაცა სთათბირობდით, არ იქმნების, არ, იგია!
ბრძანეთ, მოდით, შემებენით, ვითა წესი და რიგია,
მეცა თქვენად დასახოცლად ხელი ხრმალსა დამიგია”.

რა მივიდა მოციქული, კვლამცა რადღა გამოგზავნეს!
კვამლი შექმნეს ლაშქართათვის, დამალული გაამჟღავნეს;
სამალავით გამოვიდეს, თავნი ორგნით აქარავნეს,
შექმნეს რაზმი მრავალკეცი, თუცა, ღმერთო, ვერა მავნეს.

შუბი ვსთხოვე, ხელი ჩავყავ მუზარადის დასარქმელად;
საომარად ატეხილი ვიყავ მათად გამტეხელად;
ერთსა წავსწყდი უტევანსა, წავგრძელდი და წავე გრძელად.
მათ ურიცხვი რაზმი ეწყო, წყნარად დგეს და აუშლელად.

ახლოს მივე, შემომხედნეს, “შმაგიაო”, ესე თქვესა.
მუნ მივჰმართე მკლავ-მაგარმან, სად უფროსი ჯარი დგესა;
კაცს შუბი ვჰკარ, ცხენი დავეც, მართ ორნივე მიჰხდეს მზესა,
შუბი გატყდა, ხელი ჩავყავ, ვაქებ, ხრმალო, ვინცა გლესა!

შიგან ასრე გავერივე, გნოლის ჯოგსა ვითა ქორი,
კაცი კაცსა შემოვსტყორცე, ცხენ-კაცისა დავდგი გორი;
კაცი, ჩემგან განატყორცი, ბრუნავს ვითა ტანაჯორი,
ერთობ სრულად ამოვწყვიდე წინა კერძი რაზმი ორი.

Με τή δυνατή φωνή μου, διάταξα νά οπλιστούνε,
μέ θώρακες καί έπω μίδες όλοι νά άρματωθούνε.
Παρεταξα το στρατό μου καί τού εδειξα τή στράτα,
το σπαθί μ αύτή τή μέρα έχτυπούσε στά γεμάτα.

Έσιμώσαμε, μάς βλέπουν – ‘ολοι έτοιμοι γιά μάχη,
στέλν’ ό Χάνης πρέσβυ πάλι, νά μάς πει γιά διαμάχη.
Έμεις δε φοβούμαστ’ όμως, σάς κοιτάμε οπλισμένους”
καί ό νούς μου απορεί, ποιά ή αίτια αύτού τού μένους;

Απαντώ: “Πές τό Ραμαζχάν, τήν παγίδα θ’ άψηφήσω,
άδικα μήν τό πιστεύει, θέλω άκόμα γώ νά ζήσω.
Κάλλιο άς ’βγει στόν άγώνα, τίμια σάν παλικάρι,
άς εβγει νά χτυπηθούμε μέ σπαθί καί μέ κοντάρι”.

Τό κατάλαβε ό Χάνης πώς δέ βοηθά τό ψέμα
κι ότι ή διαφορά μας θά λυθεί μόνο μέ αϊμα.
Βγήκαν από τό καρτέρι κι άπ’ τά δυό όρμήσαν μέρη,
θελανε νά μάς κυκλώσουν, μά τό πήραμε χαμπάρι.

Τό κοντάρι μου αρπάζω καί τήν περικεφαλαία
καί όρμώ στή φωτιά μέσα, άφοβα καί θαρραλέα.
Σταθερό κρατώ τό βήμα καί άπάνω τους όρμώ,
άπειρα τά τάγματά τους καί δέ δείχνουν δισταγμό.

Όταν εφθασα κοντά τους, όλοι κράξαν: “Τόν τρελλό!”
καί στό πυκνό τους μέρος μέσα όρμάω καί γελώ.
Λόγχισα ένα καβαλάρη μέ τό άλογο μαζί,
έσπασε ή λόγχη ζίφος, πού τ ’ άκόνισε νά ζεΐ!

Σάν γεράκι στά ορτύκια, δρμησα άνάμεσά τους,
τ ’ ένα χτύπαγα στόν άλλο, στοίβα αύτοί καί τ ’ άλογά τους.
Ό εχτρός κυνηγημένος στροβολίζει σάν τή σβούρα,
τά δύο πρώτα τάγματά τους τά ‘καμα άνεμοδούρα.

ერთობილნი მომეხვივნეს, მგრგვლივ შეიქმნა ომი დიდი;
ვჰკრი რასაცა, ვერ დამიდგნის, სისხლსა მჩქეფრსა აღმოვჰღვრიდი;
ცხენსა კაცი გაკვეთილი მანდიკურად გარდავჰკიდი.
სითცა ვიყვი, გამექციან, მათ შექმნიან ჩემი რიდი.

საღამო-ჟამ დაიზახნა ქედით მათმან დარაჯამან:
“ნუღარა სდგათ, წაედითო, კვლა მოგვხედნა რისხვით ცამან:
მოვა მტვერი საშინელი, შეგვაშინა ამად ამან,
ნუთუ სრულად ამოგვწყვიდნეს უთვალავმან, ბევრმან სპამან”.

ჩემნი ლაშქარნი, რომელნი წამომეტანნეს მე არა,
რა ეცნა, წამოსრულიყვნეს, ღამე-წამორთვით ეარა;
ვერ დაიტევდა მინდორი და არე მთათა ეარა,
გამოჩნდეს, სცემდეს ტაბლაკსა, ბუკმან ხმა გააზეარა.

იგი ნახეს, გასაქცევლად გაემართნეს, შევჰკივლენით;
ველნი, ჩვენგან ნაომარნი, ომითავე გარდავვლენით.
რამაზ მეფე ჩამოვაგდე, ერთმანერთსა გავეხრმლენით,
მისნი სპანი ყველაკანი დავიპყრენით, არ მოვკლენით.

უკანანიცა ლაშქარნი მოესწრნეს მათ გაქცეულთა,
დაუწყეს პყრობა, ჩამოყრა შეშინებულთა, ძლეულთა;
ძილისა მიჰხვდა ნაცვალი ძილ-მკრთალთა, ღამე-თეულთა,
ტყვეთა მრთელთაცა არ აკლდა კვნესა, მართ ვითა სნეულთა.

მას ადგილსა ნაომარსა გარდავხედით მოსვენებად.
ხელსა ხრმლითა დავეკოდე, წყლულად მაჩნდა, არ-ნაღებად;
ჩემნი სპანი მოვიდიან საჭვრეტლად და ჩემად ქებად,
ვერ იტყვიან ვერ მიმხვდარნი ქებასაცა მოხსენებად.

ერთსა კაცსა ეყოფოდეს, დიდებანი რომე მჭირდეს;
ზოგთა შორით დამლოციან, ზოგნი კოცნად გამიპირდეს;
რომელთაცა გავეზარდე, დიდებულნი ამიტირდეს,
ჩემგან ხრმლითა განაკვეთი ნახეს, მეტად გაუკვირდეს.

Μέ κυκλώσανε όλοΰθε κι άναψε σφοδρή ή μάχη,
τό σπαθί μου τούς θερίζει, πολλοί στρέψανε τή ράχη.
Καί φορτώνω τά κορμιά τους σ τ’ άλογα σάν τά 8ισάκια,
όσοι μ’ έβλεπαν έτρεπόνταν στή φυγή σάν τά παιδάκια.

Βράδιασε καί τών σκοπών τους άκουστήκαν οί κραυγές:
“Φύγετε, μήν καρτερείτε, έρχονται οί στρατιές”.
Σύννεφα σκόνη σηκώσαν, εϊν’ άκράτητη ή όρμή τους,
θέ νά μάς περάσουν όλους στό άλύπητο σπαθί τους.

Ό στρατός πού είχ’ αφήσει, πήρε είδηση άπό μένα
καί όρμήσαν στή φωνή μου, μέ τό βήμα όλοι ένα.
Όλη νύχτα περπατούσαν σέ κοιλάδες καί πλαγιές,
σίμωσαν καί σέ φωνή τους σμίγαν στις σαλπιγματιές.

Οί έχθροί, μόλις μάς είδαν, μάς έγύρισαν τήν πλάτη
κι έμεΐς νικητές περνάμε, γελαστοί, όρμή γεμάτοι.
Στό Ραμάζ όρμώ κι άμέσως τόν χτυπώ, τόν ρίχνω χάμω,
τίς στρατιές του αιχμαλώτους παίρνουμε σάν κόκκους άμμο.

Κι δσοι φύγαν τούς κυκλώσαν, ή όπιστοφυλακή μας,
ντροπιασμένους, νικημένους τούς έσέρναμε μαζί μας.
Οί έχτροί μας ξαφνισμένοι, πήρανε τά μερτικά τους
κι οί άλάβωτοι στενάζαν, έχασαν τά λογικά τους.

Μές τής μάχης τό πεδίο έπεζέψαμε γιά λίγο,
στό χέρ’ ήμουν πληγωμένος; δέν ήταν καιρός νά φύγω.
Ή πληγή ήταν μικρή, ό στρατός μπρός μου περνούσε,
νά μέ δεϊ νά μέ παινέσει, μά νά σιμώσει δέ μπορούσε.

Άξια δέ βρίσκουν λόγια. Τιμή μ έκαμαν μεγάλη,
άλλ’ άπό μακριά βλογούσαν, μέ φιλούσανε οί άλλοι.
Κλάψανε οί μεγιστάνες, πού μέ είχαν αναθρέψει,
καί θαμάζουν μέ τό πλήθος, πού τό ξίφος μ’ είχε δρέψει.

გავგზავნენ ყოვლგან ლაშქარნი, ალაფი ავაღებინე,
ერთობ სავსენი მოვიდეს, თავიცა ვალაღებინე,
სისხლთა მებრძოლთა ჩემთასა მინდორი შევაღებინე,
არ ვჰბრძოლე, კარი ქალაქთა უომრად გავაღებინე.

რამაზს ვარქვი: “შემიგნია საქმე შენი სამუხთალე,
აწ ეგრეცა შეპყრობილმან თავი გამოიმართალე,
სიმაგრეთა ნუ ამაგრებ, ყველა ხელთა მომათვალე,
თვარა შენი შეცოდება მემცა ზედა რად წავსთვალე?”

რამაზ მითხრა: “აღარაა ამის მეტი ჩემი ღონე,
ერთი ჩემი დიდებული მომეც, ზედა მაპატრონე,
ციხოვანთა გავუგზავნო, საუბარი გამიგონე,
ხელთა მოგცემ ყველაკასა, განაღამცა შენ გაქონე!”

მივეც ერთი დიდებული, თანა სპანი წავატანენ,
ციხოვანნი ერთობილნი ჩემს წინაშე მოვიყვანენ,
ხელთა მომცეს სიმაგრენი, ომნი ასრე შევანანენ,
საჭურჭლენი სიმრავლითა რასმცა ვითა დავაგვანენ!

მაშინღა შევე ხატაეთს მოვლად და მოსათვალავად;
კლიტენი საჭურჭლეთანი მომართვნეს დაუმალავად;
ქვეყანა ჩავსხი, ვუბრძანე: “იყვენით თქვენ უკრძალავად,
მზემან არ დაგწვენ, იცოდით, დაგყარენ გაუგვალავად”.

საჭურჭლენი გარდავნახენ თავის/თავის, კიდით-კიდე;
უცხო ფერთა საჭურჭლეთა, დავშვრები, თუ მოვსთვალვიდე;
ერთგან ვნახე საკვირველი ყაბაჩა და ერთი რიდე,
თუმცა ნახე, სახელისა ცოდნასაცა ინატრიდე.

ვერა შევიგენ, რა იყო, ანუ ნაქმარი რაულად!
ვისცა ვუჩვენი, უკვირდის, ღმრთისაგან თქვის სასწაულად;
არცა ლარულად ჰგდებოდა მას ქსელი, არც ორხაულად;
სიმტკიცე ჰგვანდა ნაჭედსა, ვთქვი ცეცხლთა შენართაულად.

Έστειλα παντού άνθρώπους νά μαζέψουνε τό φόρο,
ήρθαν καταφορτωμένοι. Τό στρατό τό νικηφόρο,
πού τόν έστειλα νά χύσει αίμα τών έχτρών στά πεδία,
άφησα νά τό γλεντήσει, έπαψε πλέον ή βία.

Είπα στό Ραμάζ οτ’: “Είσαι δόλιος κι ύπουλος γνωρίζω,
τώρ’ αιχμάλωτός μου είσαι, κάμε ό,τι σέ όρίζω,
νάχεις χάρη. Κάστρα πιά μήν οχυρώνεις, άνοιξέ τα,
άλλιώς πώς νά σέ πιστέψω, σήμερα παράδωσέ τα”.

Μ’ άπαντάει ό Ραμαζχάν: “Άλλο τί μπορώ νά κάμω;
Δώσε μ’ ένα μεγιστάνο μπιστεμένο χαταϊάνο,
νά τόν στείλω στούς άνθρώπους, πού κρατούν άκόμα κάστρα,
κι όλα θά παραδοθοϋνε πριν άκόμα βγούνε τ ’ άστρα”.

Τονδωσα τό μεγιστάνο καί Ινδούς μ’ αύτούς οπλίτες
καί μοΰ φέραν τις φρουρές τους, στρατιώτες καί πολίτες.
Μ’ έφεραν καί τά κλειδιά τους. Ήσαν πιά μετανιωμένοι,
λάφυρ’ άπειρα καί πλούτο μ’ έδωσαν γονατισμένοι.

Πέρασα όλο τό Χατάϊ, νά δώ μόνος μου τόν τόπο.
Τίποτα δέ μού έκρύψαν, δώσαν τά κλειδιά μέ τρόπο.
“Έμπιστοί μου ύπηκόοι έλευθέρους σάς άφήκα.
Ήλιος όντας δέ σάς καίει, ζήστε όπως σάς έβρήκα”.

Μάζεψα τούς θησαυρούς, ιτού είχαν σ όλους τούς κρυψώνες,
θά τούς μάζευαν οί μαύροιι, μέσα σέ πολλούς αιώνες.
Κάπου είδα ένα φουστάνι θαυμαστό καί ένα σάλι,
άν θά τάβλεπες κι ό ίδιος, δέ θά πίστευες καί πάλι.

Δέν μπορούσα νά γροικήσω άπό τί ήταν ύφασμένα,
κι όσους τάδειχν’ άποροΰσαν καί θαύμαζαν σαν κι έμενα.
Δέν ξεχώριζαν σ ’ έκείνο ύφάδι άπ’ τό στημόνι,
θάλεγες, αυτά ή λαύρα τάχει όλα χυμένα μόνη.