ანდერძი ავთანდილისა როსტევან მეფის წინაშე

Διαθήκη τοΰ Άβταντίλ στό βασιλέα Ροστεβάν

დაჯდა წერად ანდერძისა, საბრალოსა საუბრისად:
“ჰე მეფეო, გავიპარე ძებნად ჩემგან საძებრისად!
ვერ დავდგები შეუყრელად ჩემთა ცეცხლთა მომდებრისად;
შემინდევ და წამატანე მოწყალება ღმრთეებრისად.

ვიცი, ბოლოდ არ დამიგმობ ამა ჩემსა განზრახულსა.
კაცი ბრძენი ვერ გასწირავს მოყვარესა მოყვარულსა;
მე სიტყვასა ერთსა გკადრებ, პლატონისგან სწავლა-თქმულსა:
“სიცრუე და ორპირობა ავნებს ხორცსა, მერმე სულსა”.

რათგან თავია სიცრუე ყოვლისა უბედობისა,
მე რად გავწირო მოყვარე, ძმა, უმტკიცესი ძმობისა?!
არა ვიქმ, ცოდნა რას მარგებს ფილასოფოსთა ბრძნობისა!
მით ვისწავლებით, მოგვეცეს შერთვა ზესთ მწყობრთა წყობისა.

წაგიკითხავს, სიყვარულსა მოციქულნი რაგვარ წერენ?
ვით იტყვიან, ვით აქებენ? ცან, ცნობანი მიაფერენ.
“სიყვარული აღგვამაღლებს”, ვით ეჟვანნი, ამას ჟღერენ,
შენ არ ჯერ ხარ, უსწავლელნი კაცნი ვითმცა შევაჯერენ!

ვინ დამბადა, შეძლებაცა მანვე მომცა ძლევად მტერთად,
ვინ არს ძალი უხილავი შემწედ ყოვლთა მიწიერთად,
ვინ საზღვარსა დაუსაზღვრებს, ზის უკვდავი ღმერთი ღმერთად,
იგი გაჰხდის წამის-ყოფით ერთსა ასად, ასსა ერთად.

რაცა ღმერთსა არა სწადდეს, არა საქმე არ იქმნების.
მზისა შუქთა ვერ-მჭვრეტელი ია ხმების, ვარდი ჭნების,
თვალთა ტურფა საჭვრეტელი ყველა რამე ეშვდინების;
მე ვით გავსძლო უმისობა, ან სიცოცხლე ვით მეთნების!

რაზომცა სწყრები, შემინდევ შეცვლა თქვენისა მცნებისა.
ძალი არ მქონდა ტყვე-ქმნილსა მე მაგისისა თნებისა;
აწ წასლვა იყო წამალი ჩემთა სახმილთა გზნებისა,
სადა გინდ ვიყო, რა მგამა, ყოფამცა მქონდა ნებისა!

Εγραψε γραφή στό ρήγα γιά τήν τόση του άνία:
«Φεύγω κρυφά, νάβρω κείνονπού τ ’ ορκίστηκα φιλία.
Μακριά του τό γνωρίζεις, ή ζωή θά μοϋ ’ναι βάρος,
σχώρα με καί τήν ευχή σου δώσε μου γιά ναχω θάρρος.

Ξέρω, τήν άπόφασή μου θά τήν βρεις έσύ τιμία,
γιατί ποιός ποτέ τό φίλο άφησε στή δυστυχία;
Κ αί τοϋ Πλάτωνα τά λόγια σοϋ θυμίζω, αν τό θέλεις:
Μέ τη σαρκα και τό πνεύμα φθείρει ό ϋπονλος κι ό ψεύτης”.

Γιά τό ψέμα είναι πρόξενος πολλών κακών.
Πώς μπορώ έγώ ν’ άφήσω φίλο μου άδελφικό;
Καί αν δέν τήν κάνω πράξη, σέ τί ώφελεϊ ή γνώση;
Γι αυτό ό άνθρωπος σπουδάζει, τήν ψυχή του νά μορφώσει.

Δέν έδιάβασες τίλέν γιά τήν άγάπη οί άποστόλοι;
Πώς μιλάν καί τήν υμνούν; Έδώ ’ναι ή σοφία όλη.
Ή άγάπη άνυψώνει σάν τά ντέφια κουδουνίσουν
κι αν έσύ δέν τό πιστεύεις, πώς οί άλλοι νά γροικήσουν;

Όποιος δύναμη μοϋ δίνει τούς έχτρούς μου νά νικώ
καί χωρίς τή θέλησή του δέν πεθαίν’ ούτε ερπετό.
Πού τό δριο καθορίζει τό αιώνιο δυνατό
κάνει τό εκατό ένα καί τό ένα εκατό.

Όταν ό θεός δέ θέλει, έσύ νά ζητάς δέν πρέπει
καί μαραίνονται τά άνθη, όταν ήλιος δέν τά βλέπει.
Τό ώραϊο μάς μαγεύει, τό κοιτάζουμε σά θείο,
πώς νά ζώ τό χωρισμό του, τί τόν θέλω τέτοιο βίο;

Συγχωράτε μ’ άν μπορείτε, όσο κι άν παρακαλεϊτε,
είμαι σκλάβος τής καρδιάς μου, δέν μπορώ, μήν τ ’ απαιτείτε.
Είν’ ό μισεμός μου τούτος βάλσαμο γιά τήν πληγή μου,
όπου κι άν βρεθώ, τό ίδιο, τοϋ χρωστάω τή ζωή μου.