აწ სოფელმან უარესი ჭირი ჭირსა დამისართა,
არ დასჯერდა ბედი ჩემი მათ პატიჟთა მრავალ-გვართა,
კვლაცა მიმცა შესაპყრობლად ქაჯთა, ძნელად საომართა;
ბედმან გვიყო ყველაკაი, ჩემო, რაცა დაგვემართა!

ციხეს ვზი ეზომ მაღალსა, თვალნი ძლივ გარდასწვდებიან,
გზა გვირაბითა შემოვა, მცველნი მუნ ზედა-დგებიან,
დღისით და ღამით მოყმენი ნობათსა არ დასცდებიან,
მათთა შემბმელთა დაჰხოცენ, მართ ცეცხლად მოედებიან.

ნუთუ ესენი გეგონნენ სხვათა მებრძოლთა წესითა!
ნუცა მე მომკლავ ჭირითა, ამისგან უარესითა;
შენ მკვდარსა გნახავ, დავიწვი, ვითა აბედი კვესითა;
მოგშორდი, დამთმე გულითა, კლდისაცა უმაგრესითა!

შენ, საყვარელო, ნუ სჭმუნავ ჭმუნვითა ამისთანითა,
ჩემი სთქვა: სხვათა მიჰხვდების იგი ალვისა ტანითა.
არამ სიცოცხლე უშენოდ! ვარ აქამდისცა ნანითა;
ან თავსა კლდეთა ჩავიქცევ, ანუ მოვიკლავ დანითა.

შენმან მზემან, უშენოსა ვერვის მიჰხვდეს მთვარე შენი,
შენმან მზემან, ვერვის მიჰხვდეს, მო-ცა-ვიდენ სამნი მზენი!
აქათ თავსა გარდავიქცევ, ახლოს მახლვან დიდნი კლდენი,
სული ჩემი შეივედრე, ზეცით მომხვდენ ნუთუ ფრთენი.

ღმერთსა შემვედრე, ნუთუ კვლა დამხსნას სოფლისა შრომასა,
ცეცხლსა, წყალსა და მიწასა, ჰაერთა თანა ძრომასა;
მომცნეს ფრთენი და აღვფრინდე, მივჰხვდე მას ჩემსა ნდომასა,
დღისით და ღამით ვჰხედვიდე მზისა ელვათა კრთომასა.

მზე უშენოდ ვერ იქმნების, რათგან შენ ხარ მისი წილი,
განაღამცა მას ეახელ მისი ეტლი, არ თუ წბილი!
მუნა გნახო, მადვე გსახო, გამინათლო გული ჩრდილი,
თუ სიცოცხლე მწარე მქონდა, სიკვდილი-მცა მქონდა ტკბილი!

Τώρα πρόσθεσε ή μοίρα στόν καημό μου άλλο πόνο,
δέν τής φτάνουν τά παλιά μου βάσανα, δέν τής φτάνει όπου λιώνω.
Νά πού μ’ έριξε ατούς Κάτζους, ποϋν’ άνίκητοι στήν πάλη,
όλα είν’ γραφτά τής τύχης κι ό,τι καί άν μάς έρθει πάλι.

Είναι κάστρο ή φυλακή μου, πού τό μάτι δέν τό παίρνει,
στέκουν φύλακες οί δράκοι ώς τά δόντια οπλισμένοι.
Τοϋ ύπόγειου τίς πόρτες μέρα – νύχτα τίς φρουρούνε
καί στις τάξεις τών εχθρών τους μαϋρο όλεθρο σκορπούνε.

Ποιός στών Κάτζων τίς μαγείες θά μπορούσε ν’ άντιστέκει;
Άν σέχάσω, πέφτω άμέσως σάν άπό άστροπελέκι
χτυπημένη, πόνο νέο δέν μπορώ νά υποφέρω.
Ξέχασέ με, μά ή καρδιά σου πώς είναι πιστή άς ξέρω.

Μή λυπάσαι πού μέ χάνεις, μήν άπελπιστεϊς, ψυχή μου,
δέ θά ζήσω ντροπιασμένη, άν θά ’βγεις άπ’ τή ζωή μου.
Δέν είμαι άπό τά δέντρα, πού σέ ξένο κήπο άνθοΰνε,
κάλλιο στόν γκρεμό νά πέσω καί κομμάτια νά μέ βρούνε.

Όρκο παίρνω στ’ ονομά σου, νάμαι δικό σου φεγγάρι,
μ’ άν άφήσω τή ζωή μου, άλλης μή γενεϊς ζευγάρι.
Παρακάλα ή ψυχή μου νά συγχωρηθεϊ, χρυσέ μου,
καί τοϋ ούρανοϋ τρεις ήλιοι δέ μέ ξεγελούν ποτέ μου.

Μήν πικραίνεσαι πουλί μου γιά τά πάθη μας αυτά,
μή μου φέρνεις ντέρτια νέα, πιό μεγάλα καί καυτά.
Σκοτωμένο άν σέ ίδώ, πλάγι σου θά άποθάνω,
χωρισμένη άπό σένα τή ζωή τί νά τήν κάνω!

Καί ό ήλιος θά σβοϋσε άπό έσένα χωρισμένος,
τών άχτίδων τον σύ είσαι άναπόσπαστο ένα μέρος.
Εΐσαι ό ζωδιακός μου, ή χαρά μου καί τό φώς μου,
ή ζωή μ’ ήταν φαρμάκι, λάφρωμα ό θάνατός μου.

მე სიკვდილი აღარ მიმძიმს, შემოგვედრებ რათგან სულსა,
მაგრა შენი სიყვარული ჩავიტანე, ჩამრჩა გულსა;
მომეგონოს მოშორვება, მემატების წყლული წყლულსა;
ნუცა მტირ და ნუცა მიგლოვ, ჩემო, შენთვის დაკარგულსა!

წადი, ინდოეთს მიჰმართე, არგე რა ჩემსა მშობელსა,
მტერთაგან შეიწრებულსა, ყოვლგნით ხელ-აღუპყრობელსა,
გულსა ალხინე ჩემისა მოშორვებისა მთმობელსა,
მომიგონებდი მტირალსა, შენთვის ცრემლ-შეუშრობელსა!

რაცა ვიჩივლე ბედისა ჩემისა, კმა საჩივარად;
ცან, სამართალი მართალი გულისა გულსა მივა რად.
შენთვის მოვკვდები, გავხდები ყორანთა დასაყივარად,
ვირე ცოცხალ ვარ, გეყოფი სატირლად და სატკივარად.

აჰა, ინიშნე ნიშანი შენეულისა რიდისა!
გარდმიკვეთია ალამი, ჩემო, ერთისა კიდისა,
ესეღა დაგრჩეს სანაცვლოდ მის იმედისა დიდისა.
რისხვით მობრუნდა ბორბალი ჩვენ ზედა ცისა შვიდისა”.

ესე წიგნი, საყვარელსა მისსა თანა მინაწერი,
რა დაწერა, გარდაჰკვეთა მათ რიდეთა ერთი წვერი.
თავ-მოხდილსა დაუშვენდა სისხო, სიგრძე, თმათა ფერი,
ალვისაგან სული მოქრის, ყორნის ფრთათათ მონაბერი.

იგი მონა წამოვიდა, გულანშაროს მომავალი,
წამ-ერთ მიხდა ფატმანისსა, დღე იარა არ-მრავალი.
რა ავთანდილს გაუსრულდა საქმე მისი სასურვალი,
ხელ-აღპყრობით ღმერთსა ჰმადლობს ცნობა-სრული, არა მთრვალი.

ფატმანს უთხრა: “გამისრულდა ჟამად საქმე საწადელი,
დიდი შენი მოჭირვება ჩემგან არის გარდუხდელი,
წავალ, დგომად აღარა მცალს, დრო მოსრულა შარშანდელი,
ფიცხლავ ქაჯეთს მოვიყვანო მათი მომსპობ-ამწყვედელი”.

Τή ζωή μου σ’ έχω δώσει καί τό χάρο δέ φοβάμαι,
θάν’ άγιάτρεφτοι οί πόνοι μακριά σου όσο θάμαι.
Μέσ’ στά φύλλα τής καρδιάς μου φύλαξα τόν έρωτά σου,
μή μέ κλαϊς, σέ ικετεύω, βγάλε με άπ’ τήν καρδιά σου.

Τρέξε πίσω στήν Ινδία, πού ό ρήγας νικημένος,
μέ χαμένο τό στρατό του σέ ζνγό εΐναι βαλμένος.
Ξαναδώσε τον τό θρόνο γιά νά πάψει νά στενάζει,
ξέρω πώς γιά κείνον αίμα ή φτωχή καρδιά μου στάζει.

Φτάνουν τά παράπονά μας γιά τή μοίρα καί τήν πλάση,
μάθε μιάς καρδιάς άλήθεια στήν άλλη πάντα θά φτάσει.
Σάν πεθάνω γώ γιά σένα κόρακας έκεϊ θά κράζει,
όσο ζώ έγώ γιά σένα ή καρδιά μου θά στενάζει.

Άπ’ τό δώρο σου – τό βέλο – πού γλυκαίνει τή σκλαβιά μου,
ένα κομματάκι στέλνω μέσ’ άπ’ τήν κακομοιριά μου.
Μόν’ αύτό τώρα μοϋ μένει άπ’ τά τόσα όνειρά μου,
τ ’ ούρανοϋ οί έφτά πλανήτες κλαΐνε τήν κακοτυχιά μον».

Άμα τελείωσε τό γράμμα πόγραψε στόν εραστή της,
έκοψε ένα κομμάτι άπ’ τό σάλι τό φαρδύ της.
Καί έλάμψανε τών μαλλιών της τό βάρος, μάκρος καί άκόμα
τών άνθών ή εύωδία καί φτερού κοράκου χρώμα.

Έφυγε ευθύς ό μάγος, πέταξε στό Γουλανσάρο
κι ήρθε στής Φατμάς τό σπίτι πρίν ό ήλιος γιά νά πάρει.
Κι όταν τ ’ Άτβαντίλ ό πόθος εκπληρώθηκε, ’στοχάστη
καί ύψώνοντας τά χέρια εύχαρίστησε τόν πλάστη.

Είπε στή Φατμά: «Τό έργο πού άνέλαβα τελιέται,
όσο ζώ χρεώστης θάμαι, τό καλό δέ λησμονιέται.
Φεύγω, δίχως νά άργήσω, γρήγορα τελειώνει ό χρόνος,
θά τόν φέρω στό Κατζέτι, νά τούς μάθει τί είναι πόνος».