ვეფხისტყაოსანი
Der Recke im Tigerfell
ტარიელისაგან ინდოთ მეფის სიკვდილის ცნობა
Tariels Begegnung mit Nuradin-Phridon
ქედსა ზედა გარდმოადგა მეტად დიდი ქარავანი,
კაცები და სახედრები ერთობ იყო შაოსანი;
გარეშემო მოეკვეცნეს უკანამო დალალანი;
მეფე ბრძანებს: “მოასხითო, ჩვენ დავყოვნოთ აქა ხანი”.
მოასხნეს იგი ვაჭარნი და მათი უხუცესია;
უბრძანა: “ვინ ხართ, შავითა რად ტანი შეგიგლესია?”
მათ მოახსენეს: “სით მოვალთ, მუნ ასრე დანაწესია,
ინდოეთს მისრით მოსრულთა გვივლია გზა უგრძესია”.
გაეხარნეს მათ ვაჭართა ინდოეთით მომავლობა,
მაგრა თავი უმეცარ ყვეს, არა მისცეს ყოლა გრძნობა;
უცხოურად ეუბნების, მათ ვერა ქმნეს მათი ცნობა,
არ ესმოდა ინდოური, არაბულად ყვეს უბნობა.
უბრძანეს: “გვითხართ, ვაჭარნო, ამბავი ინდოეთისა”.
მათ ჰკადრეს: “ზეცით მოსრულა ინდოეთს რისხვა ზეცისა;
დიდსა და წვრილსა ყველასა ცრემლი სდის მსგავსი წვეთისა,
მას შიგან მყოფსა ბრძენსაცა ცნობა აქვს ვითა შეთისა”.
თვით მათვე მათსა ამბავსა უამბობს, არის წყლიანი:
“ფარსადან, მეფე ინდოთა, იყო ხელმწიფე სვიანი,
მას ესვა ქალი მნათობი, მზისაცა უფრო მზიანი,
კბილ-მარგალიტი, ტან-ალვა, ღაწვ-ბადახშ, ყორან-თმიანი.
მას ქალსა და ამირბარსა ერთმანერთი შეუყვარდა.
ამირბარმან სიძე მოკლა, ხმა მეფესა დაუვარდა;
იგი ქალი პატარაი მამიდასა გაეზარდა,
ბუქთა მისგან მონაქროლთა ინდოეთი გარდაქარდა.
მამიდაი ქაჯი იყო, გრძნეულობა იცის კარგა,
მით შემართა საშინელი, მზე ხმელეთსა დაუკარგა;
თვითცა მოკვდა უბედური, მართ საცოცხლოდ არად ვარგა;
იგი ქალი დაიკარგა, ალვა მორჩი სხვაგან დარგა.
Eine große Karawane zeigt sich überm Bergesgrat:
schwarz vermummt Kamel und Maultier, Mensch und Tier in finsterm Staat;
Pilger, aufgelösten Haares, sichtlich Büßer ohne Gnad.
„Halt!“ sagt Tariel, sendet Boten, und ein Häuflein Fremder naht.
Nein, nicht Büßer. Kaufleut sind es, und ihr Ältester tritt her.
Tariel fragt: „Warum in Trauer, Wandrer? Starb euch irgendwer?“
Sie drauf: „Dort, von wo wir kommen, herrscht jetzt Trauer und Beschwer.
Aufgebrochen von Ägypten, zogen wir durch Indien quer.“
Siehe! Fahrende aus Indien! Tariel segnet diese Stunde;
doch bedacht auf Täuschung, gibt er seines Frohsinns keine Kunde;
eine diesen Händlern fremde Sprache fließt von seinem Munde,
indisch nicht, arabisch spricht er in der drei Heroen Runde.
„Leute, sagt, was es in Indien“, fordert Tariel, „Neues gibt!“
Sie drauf: „Gott, im Zorn, gab Zeichen, daß er Indien nicht mehr liebt.
Aufgelöst in Tränen, jammert jung und alt, zu Tod betrübt;
närrisch zetert selbst der Weise, sonst im Gleichmut wohlgeübt.“
Gar beredt und zungenfertig spricht das Haupt der Kaufmannsgilde:
„Pharsadan, dem Inderkönig, der so glückhaft war wie milde,
wuchs die himmelschönste Tochter, wie die Lilie im Gefilde,
pappelschlank und perlenzähnig, Wangen wie Rubingebilde.
Der Befehlsherr aller Krieger liebte sie, sie liebte ihn,
Ihren Bräutigam erschlug er, mußte nun vorm König fliehn.
Es oblag der Muhme Dawar, die Prinzessin zu erziehn.
Eiskalt wehte Dawars Odem, Satansgrimm war ihr verliehn.
Auch in böse Kadshen-Künste war die Alte eingeweiht,
unternahm, den Tag verdunkelnd, manche schwarze Gräßlichkeit;
starb alsbald in Gift und Galle, mit dem Leben arg entzweit.
Doch verschleppt in fremde Länder, schwand die pappelschlanke Maid.